Lahntalradweg

Zaterdag fietsten we langs de Lahn.

De Lahn is een zijrivier van de Rijn. Na 242 km gestroomd te hebben vindt hij het welletjes en plonst hij even ten zuiden van Koblenz in de Rijn.

Wij kozen voor het laatste deel van de Lahntalradweg: het gedeelte van Limburg am Lahn tot aan Niederlahnstein.

De Radweg suggereert een goed onderhouden traject, maar enkele delen van de Radweg zijn niet geschikt voor kinderen en bejaarden. Zo is een deel van de Radweg dusdanig ingeklemd tussen water en rotsen dat ze zomaar in het water kunt plonsen. Dat gedeelte is zó smal dat een fietskar klem kan komen te zitten. De hellingen zijn venijnig steil, met scherpe bochten terwijl het wegdek niet verhard is. Dat vraagt dus nogal wat stuurmanskunst (m/v).  

Maar dat deel van de Lahntalradweg is ook wel het meest rustieke deel. Je fietst zo’n 25 km. (tussen Diez en Nassau) zonder ook maar één auto tegen de komen. Fietsers kwamen we trouwens ook niet tegen. Het landschap is verstild en indrukwekkend mooi. Je fietst als nietig fietsertje tussen soms zeer indrukwekkend steile hellingen door.

De fietsband van Columbus

De mensen vragen mij wel een: “Henk, heb jij wel eens een lekke band?”

Dat zal ik jullie zeggen: “Meestal heb ik één keer, en soms twee keer per jaar een lekke band.  En dat terwijl mijn banden samen toch 16.000 kilometer per jaar rijden.”  Vóór 8000 km en achter 8000 km. De laatste lekke banden vonden plaats in Bedum (22 juni 2012), in Marknesse (18 juni 2013) en in Den Helder (12 januari 2014).

Nu moet ik ook zeggen dat ik mijn banden jaarlijks preventief vervang door verse exemplaren. Maar dat is geen garantie. Op de eerste dag dat ik met een nieuwe lekvrije (!)  band reed had ik vorig jaar meteen een lekke band…En één keer heb ik zelfs mijn fiets maar ingeruild toen ik een lekke band had. Dat scheelde weer in het knippen en plakken.

Vroeger hoorde het plakken van een band tot de basisvaardigheden van alle jongeren. Het schijnt dat tegenwoordig maar zo’n 30% van de jongeren in staat is om een band te plakken. Maar een band plakken is geen kunst. Tandenpoetsen is véél moeilijker. Alleen als het vriest is het plakken van een band moeilijk. Dan hecht de solutie niet. Of als het gaatje tegen het ventiel aan zit.

En als je die band hebt geplakt: dan ben je toch een partijtje vrolijk! Het is wéér gelukt! Maar die vrolijkheid kan ook aan het snuiven van de solutie liggen…

Wat wél een probleem kan zijn is: het vinden van het gaatje. Je staat in de stromende regen langs een drukke weg. Een emmer water heb je niet. Probeer dan maar eens het gaatje te vinden! Daar heb ik ook nog een apparaatje voor, maar ook dan kun je het gaatje in zulke omstandigheden niet vinden. Dat wordt dan de rest van de rit pompen of verzuipen.

Eén keer heb ik mijn binnenband (achter) zelf vervangen. Het effect was dat ik mijn fiets niet meer in elkaar kreeg en met de losse onderdelen naar de fietsenmaker ben gegaan.

Maar nu is er voor deze omstandigheden een ei van Columbus uitgevonden. Niet door de Nederlanders, maar door de Duitsers. Die halen ons als fietsinnovatieland in. Je ziet het in het You Tube-filmpje.

 

 

 

 

 

Provinciale fietsfoto’s (6)

Van sommige provincies heb ik zóveel foto’s dat zes bladzijden in mijn foto-album eigenlijk te weinig waren.  Maar ik moest de foto’s evenredig verdelen tussen de provincies. Niet dat iemand daartoe opdracht had gegeven, maar het moest gewoon van mezelf.

Van Flevoland had ik niet veel foto’s gemaakt. De provincie heeft wel mooie plekjes, maar het is ook nogal eens veel van hetzelfde.

Dit is een foto die ik nam op het voormalige eiland Schokland, een eiland met een veelbewogen geschiedenis. Schokland ligt inmiddels veilig ingeklemd tussen de weilanden en de graanvelden van de Noordoostpolder.

Over de kerk van Schokland zijn twee liederen geschreven: eentje in de oude berijming en eentje in de nieuwe berijming:

De dominee van Urk

die zou op Schokland preken

maar door het ruisen van de zee

was hij zijn preek vergeten.

In de nieuwere versie is de tekst veranderd in:

De dominee van Urk

die zou op Schokland preken

maar door het ruisen van het graan

was hij zijn preek vergeten…

Provinciale fietsfoto’s (7)

Voor de zevende foto blijf ik dicht bij huis.

Deze foto maakte ik op drie kilometer fietsen van ons huis.

Ik stapte rond vier uur ’s morgens op de fiets en was daardoor getuige van een prachtige zonsopkomst in de Bergermeer, de polder tussen Alkmaar en Bergen.

Op de achtergrond een karakteristieke Noordhollandse stolpboerderij.

Provinciale fietsfoto’s (5)

Opnieuw de rivier.

Dit is de Waal bij Nijmegen, met de spoorbrug.

Het is één van mijn favoriete plekken om even te gaan zitten en te genieten van het water dat voortklotst in eindeloze deining.

Als ik uit Venlo kom heb ik 20 minuten overstaptijd om de trein naar Alkmaar te nemen. Ik heb het helemaal getimed: dan kan ik hier tien minuten kijken en genieten…

Provinciale fietsfoto’s (4)

Het concept-album doorbladerend constateer ik dat ik inderdaad een echte waterfietser ben.

En waar vind je in Overijssel water? Aan de westzijde van de provincie.

Zoals hier in Deventer. Hoewel: de IJssel is nauwelijks zichtbaar. Er hangt grondmist boven het water.

Op een vroege ochtend reed de trein over de brug bij Deventer. Ik zag dit panorama voor mijn ogen, haastte me naar mijn fiets en stapte de trein uit. Ik fietste weer terug naar de IJsselbrug en nam een prachtige reeks foto’s, waarbij de toren van de Lebuïnuskerk soms nauwelijks en dan weer goed zichtbaar was tegen het licht van de opkomende zon.

Kinderdijk

De mensen vragen mij wel eens: “Henk, waar was jij gisteren?”

Welnu: ’s morgens zat Henk50 thuis een nieuwe cursus in elkaar te flansen. Maar de boog kan niet altijd overspannen zijn. Dus zette hij zijn fiets op de trein. Onderweg kon hij nog even de cursus verder bijspijkeren.

In Rotterdam stapte hij uit. Even later voegde zijn wettige huisgenote zich bij hem. Samen fietsten zij naar Kinderdijk.  Daar staan 19 molens die gezamenlijk onder het Unesco werelderfgoed vallen. We waren er een paar keer in de buurt geweest. Nu konden we de molens in het avondlicht van dichtbij bewonderen.

Provinciale fietsfoto’s (3)

Ze zeggen dat Drenthe een fietsprovincie is. Je zou dus denken: ‘echt een provincie voor Henk50!’

Helaas: Henk50 houdt het nooit lang vol in Drenthe. Hij is wel eens in Assen uit de trein gestapt en toen min of meer in paniek naar Groningen gefietst. Het gevoel in Drenthe is het gevoel dat ik in een vliegtuig krijg: alsof ik vast zit. Drenthe is meer een provincie voor bejaarde echtparen op elektrische fietsen, de man heeft de fiets uitgezocht, de vrouw de kleur van de fiets. En omdat ze twee fietsen tegelijk kochten kregen ze 5% korting. Daar kochten ze een mandje voor, voor de hond. Die zit achterop bij de vrouw amechtig te hijgen. De man rijdt voorop: hij leest kaart.

Dat ligt niet aan Drenthe, dat ligt aan mijzelf. Ik moet ruimte om me heen hebben, in combinatie met een fikse rivier of met een groot wateroppervlak. En die combinatie is in Drenthe eigenlijk niet te vinden.

Maar het Fochtelooër Hoogveen (op de grens met Friesland), daar vind ik het nog wel aardig fietsen…

Provinciale foto’s (2)

Als ik het over Groningen en Friesland heb, dan heb ik het over het noorden van deze provincies. Ik ben een kleifries.  Dáár vindt je de eindeloze ruimten met de prachtige wolkenluchten. Dáár voel ik me pas echt een vrije fietser.

Tsja, en waarom wint Groningen het van Friesland? Omdat het Groningse land minder is aangetast door moderne windmolens. Want verder spelen de beide provincies voor een groot deel een gelijkspel. Met als pluspunt van Friesland elf prachtige historische steden. En de oranjekoek, die ik lekkerder vind dan de Groninger koek.

En ja, ik heb een ontzettend Friese naam. Met een heel erg Friese Pake (=grootvader). Ik voel me ook nog best wel een Fries, hoewel ik er nooit gewoond heb. En sinds ik weer in Friesland werk geniet ik ook weer van de Friese taal. Maar mijn moeder is een Groningse. Dus onder mijn Friese naam klotst ook Gronings bloed. Vandaar.

De foto maakte ik onderweg naar Wyns, iets ten noordoosten van Leeuwarden. Daar liggen her en der mooie paadjes door de weilanden.

De foto staat op de omslag van het boek ‘Onderweg’ (35 jaar fietsverhalen), dat destijds ter gelegenheid van mijn 60e verjaardag werd uitgegeven.

Provinciale foto’s (1)

Ik heb 25.000 foto’s op de PC staan.

Een gemakkelijke manier om daar vanaf te komen is: de PC laten crashen.  We hebben nog wel een externe harde schijf, maar daar kijk je toch niet vaak op.

Ondertussen heb ik besloten om een provinciaal fietsalbum te maken. Met enige structuur. Zes bladzijden per provincie. Met herinneringen aan tien fietsjaren (tien jaar geleden ging ik fotografisch digitaal, omdat een onderdeel van mijn oude spiegelreflex niet meer te vervangen was).

De komende weken gun ik jullie af en toe een blik in dat album. Het album begint met mijn favoriete provincie: Groningen.  Grondmist in de omgeving van Aduard.