Van RSI tot BNS

Soms heeft de halve bevolking er last van en daarna verdwijnt het verschijnsel weer. Dertig jaar geleden zaten wachtkamers vol met mensen die RSI meenden te hebben. 

Duizenden polsen werden in blauwe steunmiddelen ingekapseld. Daar hoor je tegenwoordig weinig meer van. De boeken over RSI liggen inmiddels onverkoopbaar bij de ramsj. Zo’n bejaarde ziekte wil je nu niet meer oplopen. Daarom is de naam veranderd in CANS. Ik weet helaas niet meer wat die afkorting betekent. Maar dat wisten veel RSI-klanten ook niet. Met CANS heb je alsnog een naam voor je klachten.

Er was rond 2010 ook een hausse aan klachten bij de tandarts. Mensen die gingen ‘klemmen’. Dat is een variant op het knarsen (bruxisme), wel minder schadelijk, maar even pijnlijk. Die hausse is inmiddels weer verdwenen, maar niemand weet hoe deze diagnose op kon komen, kon blinken en vervolgens weer kon verzinken.

Het ingewikkelde is dat beide klachten pijnlijk waren en dat behandelaars ze ook echt waar konden nemen. Het waren modieuze ziekten, maar het was geen onzin.

Een andere ziekte die niet officieel wordt erkend is HSP: de Hoog Sensitieve Persoon. Twintig jaar geleden verscheen er een hausse aan boeken waarbij je zelf kon vaststellen of je HSP had. Het lastige aan zelfdiagnose is dat je jezelf ook naar zo’n diagnose toe kunt schrijven. Psychiater Bram Bakker heeft ook – volgens eigen zeggen – de meest effectieve behandeling bedacht: een maand lang niet op social media kijken en een half uur televisie per dag en de klachten verdwijnen bij de meeste mensen als sneeuw voor de zon.

Onlangs werd in de literatuur een nieuw syndroom beschreven: BNS, oftewel: het Bent Neck Syndrome. De definitie luidt: het onvermogen om te lopen, te staan of te zitten zonder op een klein beeldscherm te staren. Maar ook tijdens het fietsen en het autorijden wordt BNS waargenomen. Grote concentraties van mensen met BNS worden gezien op perrons, in het openbaar vervoer, in wachtkamers, tijdens pauzes op school. Maar ook tijdens maaltijden, verjaardagen en inmiddels zelfs tijdens kerkdiensten kan BNS waargenomen worden.

De bijverschijnselen zijn niet gering. Aandacht en concentratie verminderen. Luister-en gespreksvaardigheden komen op een lager peil te liggen. Ouders met BNS zijn minder in staat om ongedeelde aandacht aan hun kinderen te geven. Ook de vaardigheid om correct de taal te spellen vermindert.    

Verwant aan BNS is CCD: de Compulsive Connectivity Disorder, een angststoornis met dwangmatige trekken. Kenmerkend is de voortdurende angst om berichten te missen die op een klein beeldscherm verschijnen. De nachtrust wordt verstoord, want ook ’s nachts mag je niets missen. Ook CCD breidt zich als een olievlek over de Nederlandse samenleving uit.

Eén troost: als meer dan de helft van de bevolking BNS en CCD heeft is het geen afwijking meer, maar een normaal verschijnsel. Dan hebben mensen zónder BNS en CCD een afwijking.  Ze dienen zich zo spoedig mogelijk bij een GGZ-instelling te melden. Daar worden hun gegevens door medewerkers, turend op een beeldscherm, verwerkt.