In vervolg op het blog over Dolores Cahill: ook mensen met hoge opleidingen kunnen met hun uitspraken flink de fout in gaan.
Regelmatig lees ik dat mensen zich beroepen op Nobelprijswinnaars, ‘dus dan is het waar’. De problemen ontstaan echter wanneer die Nobelprijswinnaars uitspraken doen buiten hun eigen vakgebied. Linus Pauling raakte bijvoorbeeld geobsedeerd door het idee dat megadoses vitamine C veel ziekten zouden kunnen genezen. Luc Montagnier, de mede-ontdekker van hiv, is nu helemaal overgestapt naar de alternatiee geneeswijzen.
Eenmaal behaalde resultaten in het verleden bieden geen garantie voor het gelijk in de toekomst
Dat mag, maar je moet je bij die overstap niet beroepen op het feit dat het wel goed moet zijn omdat je Nobelprijswinnaar bent. Die Nobelprijs werd toegekend vanwege een heel ander werkgebied. Met name dat buiten het eigen vakgebied treden en daar op grond van andere verdiensten een beroep op doen wordt door het OSS een groot gevaar genoemd.
Natuurlijk kun je wel hypothesen opwerpen en daar komen ook originele gedachten uit voort, maar de fout zich in het algemeen geldig verklaren. Een immunoloog is niet automatisch een viroloog en een huisarts is niet meteen een deskundige op het gebied van het effect van Vitamine-C. Je kunt niet op basis van ervaring binnen één praktijk zeker weten wat wél en wat niet werkt.
Daarnaast, schrijven de auteurs, is het beoordelen van wetenschappelijke artikelen is op zichzelf al een uitdaging. De peer review van manuscripten vóór publicatie is slechts één laag van deze kritische beoordeling. Slechte statistieken en twijfelachtige methodologieën kunnen gewoon verspreid worden, totdat iemand die wat dieper heeft doorgespit opeens ontdekt wat er aan mankeert (zoals het HCQ-onderzoek van Diedier Raoult waarbij stevig met de cijfers gerommeld was).
Ook eigen waarden en normen kunnen een dusdanige sturing geven aan de uitkomsten dat de interpretatie van de gegevens naar één kant wordt gestuurd. Zo zien we momenteel tal van publicaties waarbij de hang naar individuele vrijheid dermate sturend is dat de bewijzen voor het eigen gelijk alsmaar worden uitvergroot en de andere kant van het verhaal gebagatelliseerd wordt (‘covid-19 is slechts seizoensgriepje’).
Persoonlijkheidskenmerken spelen een rol
Tenslotte: onderzoekers die graag en veel de publiciteit zoeken hebben bij kritiek de neiging om hun gelijk extra te onderstrepen. Mijns inziens geldt dat met name die personen die solistisch werk doen, zonder dat ze worden bijgestuurd door collega’s binnen hun team. Het teruglopen van de aandacht in de media leidt dan tot het doen van nóg meer en nóg scherpere uitspraken.
Daar komt nog bij dat je de meeste aandacht krijgt als je flink tegendraads handelt. Voor die solistisch opererende opiniemakers is het zeer verleidelijk om op allerlei manieren in the picture te blijven. Het levert niet alleen veel aandacht, maar ook veel geld op. Je wordt op die manier een goeroe.
En als je toch minder gevolgd wordt, dan dompel je jezelf onder in de rol van slachtoffer. Je wilde wel, maar de MSM zijn bevooroordeeld en Big Pharma heeft teveel macht. Jij zette je in voor de mensheid, maar je werd niet begrepen.
Daar hoef ik geen namen bij te noemen: je komt ze vanzelf tegen en de komende maanden ook steeds vaker.
