Jullie dachten natuurlijk: “Nu gaat Henk de mist in! In Quito heeft hij nooit gefietst. Dus wat gaat hij met de Q doen?”
Welnu: hij fietste vanuit Hardegarijp naar het oosten en kwam in dier voege door het buurtschap Quatre Bras. Het is een buurtschap in de gemeente Tytsjerksteradiel.
Jullie denken wel dat de Friezen alleen maar Fries spreken, en dat is ook wel een beetje zo in dit deel van Friesland, maar ze kunnen ook Frans. Dus heet deze buurtschap Quatre Bras. Voor de 
eenvoudige lezers onder ons: dat betekent vier armen. Het is dus gewoon de naam van een kruising. Best een gevaarlijke kruising trouwens, het is er behoorlijk druk.
De vier armen leiden respectievelijk naar Hurdegaryp, Noardburgum, Feanwâlden en Burgum. Op zijn Fries gesproken, maar in de bus en de trein worden de plaatsen ook op zijn Fries uitgesproken. Dat mag ook, want het Fries is de tweede wettelijk erkende Nederlandse taal.
Er valt in Quatre Bras niet veel te doen, behalve auto’s tellen. En in het weekend kun je naar de discotheek. Zo’n bezigheid is niet aan mij besteed. Ik fiets dus maar weer verder…
Door een mooi landschap overigens, dat wel.
Zo ook in Firdgum. Je zou het niet zeggen, maar dit dorp (met nu 70 inwoners en wat meer koeien) had vroeger een heus station. Dat stond aan de lijn van de Noord-Friesche Locaalspoorweg-Maatschappij tussen Stiens en Harlingen.
Zoals door Schalsum. Daar hebben veel mensen nog nooit van gehoord. Het dorp ligt dan ook wat weggedrukt onder de rook van Franeker. En het voordeel van Frentsjer is dat daar vrij weinig rook vandaan komt.
dorpje met een hoge organisatiegraad. Eén derde van de inwoners is lid van de plaatselijke kaatsvereniging.
het is dus echt een apart dorp. Maar als je het dorp op internet – bij afbeeldingen – opzoekt heb je een probleem. Meneer Google maakt namelijk de vergissing dat het hier om de fallus zou gaan. De letters zijn inderdaad hetzelfde, maar Peins is toch vooral een vriendelijk en net dorp. Er staat een kerk, maar er is geen brievenbus.
Schaker met fobie
Ik kruis de Hoarnestreek, een weg die zo’n 20 km lang langs de buitenste bebouwing van de provincie loopt. De sloten door het land lijken af en toe de vroegere geulen van de Waddenzee te volgen. Dat weet ik hier niet zeker, ik ken dit verschijnsel vanuit de Kop van Noord-Holland.
Ik ontstijg mijn fiets en zie dan dat de zon helemaal niet in de zee zakt. Laaghangende zeemist maakt dat er een vroegtijdig einde komt aan de zonnestralen. Het wordt meteen ook een stuk frisser.
Kijk ik naar het zuiden, dan zie ik de Slachtedyk het Friese land intrekken. Iets meer naar links staat de hoge toren van Oosterbierum fier naar de hemel te wijzen.
De afgelopen dagen werkte ik weer in Friesland. Dat is weliswaar intensief, maar zeker geen straf. Alleen al de Friese taal klinkt mij als muziek in de oren. En veel besprekingen zijn in het Fries.
Leeuwarden.
Er staat hier een molen die moet voorkomen dat de polder door vissen en zeilboten beheerd gaat worden. De Hempenserpoldermolen werd geboren in 1863. Hij is nu trouwens met pensioen, dus wie er nu zorgt voor de bemaling is mij niet bekend.
Het fietspad komt uit op een drukke weg, maar gelukkig kan ik vlak voor het dorp Swichum weer een smal weggetje tot mij nemen. Swichum verdient wel enige aandacht. Hier werd Viglius ab Aytta Zuichemus in 1507 geboren. Dat zou je niet denken van zo’n minuscuul dorpje. Deze meneer heette natuurlijk niet zo, hij had gewoon de Friese naam Wigle van Zwichem, maar vanwege zijn verdiensten als rechtsgeleerde en staatsman werd zijn naam later gelatiniseerd. Een monument in 
Swichum herinnert nog aan het geslacht Aytta dat hier een herenboerderij bezat, waar trouwens ook enkele dames woonden. Wigle verhuisde naar Brussel en bracht het daar tot raadsheer van Karel V en Filips II. Toen sprak hij toen nauwelijks meer Fries, maar vooral Spaans en Frans.
Mijn Pake groeide op in het dorp Swichum. Hij werd geboren in de wouden bij Hardegarijp, maar zijn vader verhuisde als landarbeider (bij een boer uit het geslacht Aytta) naar Swichum. Pake begon ook als landarbeider. ’s Avonds ging hij lopend naar de kweekschool en studeerde onderweg de lessen in. In de winter lukte dat niet, dan was het te donker. Maar hij had een ongelooflijk goed geheugen en een sterke fysieke gesteldheid.
In Swichum staat de Nicolaaskerk uit de 13e eeuw. De kerk steekt wat minuscuul af bij de fors uitgevallen Nederlands Hervormde dorpskerk van Wirdum. De kleine gereformeerde kerk waar mijn Pake kerkte blijkt inmiddels onderdak te bieden aan auto’s, oftewel heilige koeien.
Ik krijg er gratis de zee bij. En ik bedenk dat ik best in één van de appartementen bij station Harlingen Haven zou willen wonen. Er staan er nog steeds een paar te koop voor een prijs waar je in de binnenstad van Amsterdam 60 vierkante meter in een smalle straat koopt.
Heb ik tijd over tussen de afspraken, dan fiets ik graag een rondje door het weidse Friese land. Hoewel ik er nooit gewoond heb ik Fryslan wel mijn Heitelan: het land van mijn ouders. Dat blijft in de genen zitten. En dat een deel van de gesprekken in het Fries is vind ik ook hélemaal niet erg!
Vraag je mij waar ik het liefste zou willen wonen, dan is dat de weidsheid van het noorden van Friesland of Groningen. Maar er zitten zeker voor 65-plussers ook nadelen aan het wonen in die ruimte. Het land loopt leeg en de voorzieningen worden schaarser. En we hebben geen auto en geen rijbewijs. Dus het blijkt wat ons betreft bij dagdromen en af en toe een vakantie. Of een paar dagen werken, natuurlijk.