Elektriciteitshuisje

Noordwest-Friesland. Voor toeristen vooral bekend als de toegang tot Vlieland en Terschelling. Maar in plaats van je op te sluiten op een eiland kun je ook dit gebied met volop ruimte verkennen.

Twee van de Friese Elfsteden liggen hier dicht bij elkaar. Het zijn het ruwe Harlingen (een havenstad) en het meer academische Franeker, met vroeger zelfs een Universiteit. Over die steden ga ik het nu niet hebben: ik fiets de weidse ruimte in. Dit is de gemeente Franekeradeel, met 16 dorpen (allemaal beneden de 2000 inwoners) en één stad: Franeker (Frentsjer), met nog geen 20.000 inwoners.

Het land is weids en als het stormt moet je als nietige fietser stevig het stuur in eigen handen zien te houden, anders beland je in de vette zeeklei. Het is een gebied vol stevige Friese koeien en akkerbouw, met tevens een enorm windmolenpark bij Oosterbierum. Want die wind, die komt hier elke dag wel aanwaaien.

Wat houd ik van deze ruimte! Ik had er best willen wonen, maar het is wel erg ver van alle familie en vrienden vandaan. Het werd dus (toch) de volle Randstad. Maar iedere maand mag ik in deze omgeving nog een aantal dagen werken.

Midden in de ruimte – op de grens van de gemeentes Harlingen en Franekeradeel – staat een elektriciteitshuisje, gebouwd in de stijl van de Amsterdamse School. Op de stafkaart kan ik het niet eens vinden. Maar het biedt aanknopingspunten voor mijmeringen.

Eigenlijk kan ik mezelf wel een beetje vereenzelvigen met dit huisje. Daar sta ik dan, midden in dit weidse land. Af en toe neemt de spanning toe. Dan kan ik die ruimte om me heen goed gebruiken. Geef me de ruimte en de spanning vloeit vanzelf weer af. Zet me niet vast, want dan word ik de honderdjarige die uit het raam klimt en verdwijnt. Alleen loopt het bij mij dan minder goed af. Ik breek mijn been en word alsnog aan handen en voeten gebonden.

Goed, voldoende nagedacht. Ik fiets weer verder door dit land van melk en piepers.