De lezers van het blog hebben het waarschijnlijk niet opgemerkt, maar we waren twee weken met vakantie. Net zoals mijn grootvader zijn hoofdartikelen voor de krant vooruit schreef, zo schrijf ik de blogs in vakantietijd vooruit.
Wij waren met vakantie in Oostende. Hoewel de naam anders suggereert ligt de stad in het westen van België. Vroeger kon je van hieruit in 4 uur naar Dover over varen. Wij kenden Oostende alleen van die doortocht en vonden het (toen) een weinig aantrekkelijke plaats.
Volgens schrijver Bob den Uyl moet het mogelijk zijn om met een plank zonder met je voeten de grond te raken over de daken van de flats vanaf Knokke (bij de Nederlandse grens) naar De Panne (bij de Franse grens) te lopen.
Na een bezoek aan Oostende – vorig najaar – is onze mening veranderd. Dat geldt trouwens ook voor Brussel. We vonden de plaats de moeite waard voor een hele vakantie.
En dat is ons bepaald niet tegen gevallen. Je moet even door de geplette kust met torenhoge flatgebouwen heen kijken om te zien dat er achter die kust veel moois valt te beleven. Al vinden sommige inwoners van Oostende zelf dat de stad steeds meer verloedert.
Balkonscene op de langste dag
Om alvast in de stemming te komen twee foto’s. De eerste van het strand van Oostende in het avondlicht. De tweede foto van het uitzicht vanaf ons balkon van een zonsondergang.
We zaten niet pal aan zee (dan betaal je je scheel en dat komt het uitzicht niet ten goede), maar in een appartement met 'zijwaarts zeezicht' zoals dat heet. Als je je vanaf het balkon voorover boog kon je de zee zien en dus ook een foto maken...
Ik ben orthopedagoog/GZ-psycholoog. Vanaf 1975 heb ik gewerkt in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. Schrijven is een hobby en een ontspanning voor mij, vandaar dat ik het niet kan laten om dagelijks iets te schrijven, meestal ook op mijn weblog.
Omdat ik zo lang in 'de zorg' heb gewerkt heb ik veel zogenaamde casuïstiek ter beschikking. Soms gebruik ik voorbeelden uit de dagelijkse praktijk op mijn weblog, maar de beschrijvingen zijn altijd vermengd met andere -vaak gedateerde - verhalen. Er komen dus geen één-op-één verhalen voor. Dat zou ook niet mogen vanwege het beroepsgeheim. De namen die ik gebruik zijn altijd gefingeerd.
De pedagogische en psychologische voorbeelden hebben dus wel enig waarheidsgehalte, maar ze hebben de pretentie om toch onherkenbaar te zijn. Mocht de lezer toch iemand herkennen, dan is dat waarschijnlijk toeval. Een enkele keer zijn voorbeelden van dialogen geheel gefingeerd.
Uit de privésituatie wordt slechts zeer beperkt iets vermeld, waarbij ik met name zorgvuldig om ga met fotomateriaal.
De namen van mensen die reageren worden nooit door mij doorgegeven aan derden, ze blijven in mijn afgesloten Wordpress-domein.
Toon alle berichten van henk50
henk 50 