Een opmerkzaam lezer maakte mij er op attent dat ik met mijn vorige fietsverslag op een enorm industrieterrein bij Lommel was blijven steken. Een soort van Europoort, maar dan zonder zeewind.
Maar ik had uiteindelijk toch een uitweg gevonden. Na 5 km. aan zand-en steenwoestijn kom ik bij een antieke brug bij het dorp Wezel. Het is hier opeens allemaal erg dorps. Alsof ik opeens vanaf een maanlandschap weer op de aarde beland ben. Ik ben hier trouwens niet meer in de provincie Limburg, maar in de provincie Antwerpen.
Toch is de rust hier maar betrekkelijk. Het dorp is in de 19e eeuw ontstaan vanwege de nabijgelegen zinkfabriek. Later vestigde zich hier een munitie-fabriek. Dat zijn gevaarlijke dingen voor de mensen. Zowel in 1942 als in 1975 ontploften er vele kilo’s springstof. Het hele dorp zat zonder ramen. Daarna ging de fabriek failliet. Toen bleek dat de grond ook nog eens zwaar vergiftigd was.
Zonder ongelukken verlaat ik het dorp en fiets door het volgende lintdorp: Gompel. Vroeger had je Gompel en Stuffie op de TV, maar Stuffie kan ik nu niet vinden. Deze plaats is indirect wereldberoemd, omdat hier de fabriek stond die thermopane introduceerde op de West-Europese markt. Ieder jaar dat we geld van de belasting terug kregen werd er weer een raam van ons huis van thermopane voorzien.
Ook nu nog is de glasfabriek de grootste werkgever. De eigenaren financierden niet alleen de plaatselijke Lourdes-grot, maar ook een groots casino. Je kunt dus het ene doen, maar je hoeft dan ondertussen het andere ook niet na te laten…
Uiteindelijk fiets ik via een brug over het Zijkanaal naar Turnhout de plaats Mol binnen. Hier zingt men kennelijk een half toontje lager. Mol vormt een tweelingdorp met Balen. Officieel is het een bosrijke gemeente, maar typerend voor de chaos bij de Belgische overheid is dat 
men niet weet hoeveel bos er is. Als er bospercelen gekapt moeten worden moet er een vergunning worden aangevraagd. Maar ook dat schijnt niet helemaal duidelijk te zijn. “Van de onwettige ontbossingen is geen dossier beschikbaar.”
In tegenstelling tot wat ik verwacht had heeft Mol (de centrumplaats telt 8000 inwoners, de snelgroeiende gemeente heeft tegen de 40.000 inwoners) een aardig centrum met een voetgangerszone en een paar historische gebouwen.
Omdat ik teveel verbrand ben (niet op gerekend dat het zó zonnig zou zijn) besluit ik verder de middagzon te vermijden en de trein terug naar Nederland te nemen. Maar dat kan natuurlijk niet. Men verkoopt op dit (bemensde) station géén internationale treinkaartjes. Daar kunnen ze natuurlijk niet aan beginnen, veel te ingewikkeld allemaal! Ik moet een los kaartje naar Antwerpen kopen. Daar heb ik tien minuten overstaptijd om in de rij te gaan staan en me aan het loket te vervoegen en dus ook de overstaptrein te missen. Dus koop ik maar een los kaartje naar het grensstation Essen en stap in Antwerpen gewoon op de internationale trein naar Amsterdam (stopt niet in Essen).
In Mol komen meerdere spoorlijnen samen en alles wat oostwaarts diesel was wordt hier westwaarts elektrisch gevoed. De bijna lege trein naar Antwerpen heeft volop plek voor deze roodverbrande fietser met zijn in België roodbruin (van het stof) geworden Friese fiets.
Voor 60-plussers zijn de Belgische spoorwegen trouwens best aardig: een retour naar ieder station binnen België kost (buiten de spits) slechts 6 euro.
henk 50 