Toen ik door Numansdorp fietste luidde er een bel. Het was waarschijnlijk de bel voor de laatste ronde.
Numansdorp is nog van het oude en weinig comfortabele stempel: geen geasfalteerde fietspaden maar hobbelige tegelpaden. Net zoals de gemeente Westland en tot voor kort ook de gemeente Rijswijk. De smoes was altijd dat er onder het fietspad leidingen lopen en dat de plaatselijke ingenieurs dan gemakkelijker een leiding kunnen repareren.
Hoeksewaard
De Hoekse Waard is een bijzondere polder. Hij bestaat namelijk uit een lappendeken van 60 losse polders die na de Sint-Elisabethsvloed geleidelijk herwonnen zijn aan de zee. Hoe ouder de polder, hoe bochtiger de wegen.
Ooit wilde de gemeente Rotterdam de hele polder annexeren om er haventerreinen van te maken. Gelukkig gingen die plannen niet door: het werd de Maasvlakte. Stel je voor dat dit hele mooie oude land (net als het eiland Rozenburg en het natuurgebied De Beer) haventerrein was geworden….
Na Numansdorp fiets ik door Middelsluis en dan volgt Klaaswaal. Op verzoek van Tineke zijn we daar ooit naar toe gefietst, want daar speelde een historische roman die ze gelezen had. Het boek Rose door Rosita Steenbeek, een familie in oorlogstijd, gaat over een Joodse Duitse vrouw die getrouwd is met een Nederlandse predikant. In de oorlogsjaren woont deze familie in Klaaswaal. Het is een spannende tijd, waarbij uiteindelijk de polder door de Duitsers onder water wordt gezet.
Helaas is er van het oude centrum rond de kerk van Klaaswaal niet veel meer over. Er staat bijna alleen nog maar nieuwbouw. Slechts de kerk en een stukje van de begraafplaats is nog herkenbaar vanuit de beschrijvingen uit het boek.
Klaaswaal is een dorp dat gebouwd is langs dijken. Oorspronkelijk was het een lintdorp, maar geleidelijk aan ontstonden er nieuwbouwwijken onder aan de dijken. Een markant punt is – naast de kerk – de watertoren.
De dorpskerk van Klaaswaal is gebouwd als Rooms-Katholieke Kerk. Maar men had geen pastoor, die moest uit Strijen komen. De pastoor van Strijen vond dat een te lange en ommelandse reis en weigerde dienst. Toen bedacht men dat een dominee ook wel een goed idee kon zijn. Zodoende werd de plaats vanzelf protestants.
Dat laatste is vanavond duidelijk, want tientallen net geklede mensen gaan ter kerke. In dit geval niet naar de dorpskerk, maar naar de Gereformeerde Gemeente. De heren in een net pak, de dames gerokt en met een hoedje onder de arm. In deze streken wordt op woensdagavond vaak een extra kerkdienst gehouden. Die diensten zijn niet voor de poes, je krijgt wel waar voor je geld, vaak twee uur. “Waarom heb jij je huiswerk niet gemaakt, Henkie?” “Ik moest naar de kerk en de dominee preekte zo lang, meester…”
Ik fiets weer verder en kom in Greup uit. Als ik hier rechtdoor fiets kom ik in Oud-Beijerland uit, de hoofdplaats van de Hoekse Waard. Maar daar heb ik nu niets aan: het is te laat om de (laatste) veerpont over de Oude Maas te halen. Ik moet van koers veranderen richting Heinenoordtunnel. In dier voege wend ik nu de fietssteven richting Westmaas.
Binnenmaas
Westmaas, Maasdijk en Mijnsheerenland liggen langs het water van de Binnenmaas. Het wonderlijke van de Binnenmaas is dat je niet naar buiten kunt. Er is geen verbinding met ander water. Maar het is een mooie langgerekte waterplas met mogelijkheden voor de watersport. Die boten zitten hier dus wel allemaal gevangen. Er wordt gesteld dat de Maas hier ooit stroomde in de richting van de Noordzee, maar toen was er nog geen Bosatlas, dus ik kan het niet controleren.
Dit is het oudste deel van de Hoekse Waard. Het oudste kerkje staat in Sint-Anthoniepolder. Daar schoot de koster ooit een gat in een orgelpijp toen hij een duif wilde verjagen.
Het volgende dorp is Blaaksedijk. Ik moet je adviseren op dat dijkdorp te mijden. Het bestaat voornamelijk uit platte dozen en aanpalende parkeerplaatsen.
IJsselmonde
Tenslotte duik ik de Heinenoordtunnel in om vervolgens zwoegend het dichtstbevolkte eiland van Nederland binnen te fietsen: IJsselmonde. Er wonen 425.000 mensen op ongeveer 100 vierkante kilometer. Daar waar geen mensen wonen zijn bedrijventerreinen, verkeersknooppunten en spoorlijnen, benevens een golfterrein aangelegd. Barendrecht heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld van een tuindersdorp tot een plaats met meer dan 50.000 inwoners.
Ten westen van Barendrecht ligt een enorme Vinexwijk: Carnisselande. Het is allemaal zeer planmatig opgezet, met langs de hoofdwegen statige herenhuizen en ook veel groen en water in de wijk. Maar of ik dit nou mooi vind? Een stad moet rijpen en niet in één keer vanaf de tekentafel worden ontworpen volgens de modegrillen van dat moment.
Rotterdam
Een hoge en lange fietsbrug voert over de tien asfaltstroken naar Europoort en over de Betuwespoorlijn. Daarna fiets ik de wijk Zuidwijk van Rotterdam binnen. Deze wijk werd in de jaren ’50 uit de grond gestampt met slecht geïsoleerde en gehorige huizen. Toch schijnt deze wijk – dankzij de sociale cohesie – redelijk bewoonbaar te zijn. Hier groeide CDA politicus Henri Bontenbal op in een gezin met acht kinderen.
Na de Zuidwijk volgt het groen van het uitgestrekte Zuiderpark en daarna fiets ik mezelf vast op opgebroken wegen rond Metrostation Zuidplein. Om van de schrik te bekomen scoor ik een patatje. Tijd om de zouthuishouding even wat op peil te brengen. Na Middelharnis (55 km eerder) heb ik geen stop meer gehad.
De zon gaat onder als ik bij de Maastunnel ben. Gelukkig doet de lift het, want de roltrappen durf ik niet meer aan met de fiets. Als ik weer boven water ben fiets ik weer verder door de eindeloze woonwijken van Rotterdam-West en van Schiedam. Het Beatrixpark maakt dat ik vanaf station van Schiedam-Centrum tot aan Kethel groen kan fietsen.
Daarna blijft het groen, want de provincie Zuid-Holland waakt al 70 jaar voor het behoud van Midden Delfland, de groene buffer tussen Rijnmond en Haaglanden. Dat is niet helemaal gelukt, want na jarenlang verzet kwam er een snelweg ten westen van Delft naar Schiedam.
De laatste tien kilometer fiets ik ongeveer parallel aan de spoorlijn met in het westen het laatste licht van de voorbije dag. 5 juni 2024 komt nooit weer terug…
Het is al donker als ik om 23 uur de sleutel steek in het slot van de zijdeur van ons huis. Binnen is het ook donker: Tineke ligt al op één oor. De fietsteller heeft er vandaag ruim 150 kilometer bij opgeteld.
henk 50 