Ouderverstoting (5)

Wat zijn signalen bij het kind dat er mogelijk sprake is van 'ouderverstoting'? Let wel: in het kader van de definiëring door Erna Janssen. Het gaat om het dwingen door één van de ouders om de andere ouder af te wijzen.

• Kinderen zijn in principe loyaal. Als het kind voortdurend denigrerende opmerkingen maakt over de andere ouder klopt er vaak iets niet.

• De andere ouder plots bij de voornaam noemen, hem of haar niet meer pappa of mamma noemen.

• Ontkennen van fysieke overeenkomsten van het kind met de andere ouder. “Ik lijk helemaal niet op pappa!”

• Gebruik van zwakke en absurde argumenten waarom het kind de andere ouder niet zou kunnen of willen zien. Dus: bezoekafspraken of contacten uitstellen of vermijden.

• Zwart-wit denken: de ene ouder is 100% goed en de andere 100% fout.

• Zeggen dat de afwijzing uitsluitend van het kind zelf komt. Dat is net zoiets als “Ik heb niet van de pindakaas gesnoept”. Als een kind nadrukkelijk zegt dat het dat zelf heeft besloten is juist twijfel gerechtvaardigd.

• Krachtig ondersteunen van de afwijzing door de (hoofd)verzorgende ouder. Dus als de moeder niet wil dat het kind nog contact heeft met zijn vader en de moeder zegt nadrukkelijk dat het een goed besluit is is er reden om aan te nemen dat het kind onder druk heeft gestaan of nog steeds staat.

• Zich uiten in een taal die ingestudeerd lijkt/niet leeftijdsadequaat is (en daardoor afkomstig lijkt van de verzorgende ouder of andere volwassenen; in ieder geval niet kind-eigen lijkt).

• (Negatieve) herinneringen noemen die niet van het kind zelf kunnen zijn. “Pappa kwam altijd heel laat thuis, vaak pas na 12 uur. En dan was hij dronken.” De meeste kinderen slapen rond middernacht.

• Ook de familie van de andere ouder afwijzen. Niets te maken willen hebben met de opa en oma ‘van de andere kant’.

Deze signalenlijst komt uit een Memo van de Raad voor de Kinderbescherming uit 2021.