Ik zou het bijna zijn vergeten. Ik had niet door dat het 8 juni was. Op die datum kreeg ik mijn HBS-diploma. In 1968 toen we dachten dat de hele wereld alleen maar beter kon worden.
HBS betekent Hogere Burger School. Mijn school was niet zo hoog. Hij bestond uit een rijtje noodgebouwen zonder trap met in totaal 160 leerlingen en een snackbar om de hoek. Ik heb hier een boek liggen met alle HBS’en van weleer. De snackbar wordt er niet in vermeld.
Mijn broer die toen bijna twee jaar jonger was dan ik behaalde op dezelfde dag zijn diploma. En niet ‘mijn’ magere HBS-A diploma, maar het wetenschappelijk verantwoorde HBS-B diploma. Er kan er maar één de slimste zijn.
Mijn broer had een klas overgeslagen en ik was een keer blijven zitten. Ik vond dat elke klas een vaderfiguur nodig had. Daar kwam ik nu voor in aanmerking. Mijn broer werd de jongste wiskundeleraar ooit.
Vroeger was het met de examens zo dat alles afhing van je prestatie op dat moment. Resultaten uit het verleden telden niet mee. Kennelijk had ik een paar heldere dagen, want met vijf zevens en zes achten was de uitkomst heel wat beter dan ik ooit op schoolrapporten voor elkaar had gekregen.
Na het examen was het de vraag of ik in militaire dienst moest. Maar eerst schreef ik me in op de faculteit van de pedagogische wetenschappen van de Vrije Universiteit in Amsterdam. Dat was goed te doen op de fiets (20 km). Meestal nam ik ook nog de rest van Noord-Holland mee op de terugtocht. Maar daardoor had ik te weinig tijd om te studeren.
Bovendien bleek de statistiek een onoverkomelijk struikelblok. Na het eerste jaar moest ik (deels) gaan werken om in mijn levensonderhoud te voorzien. Thuis kon ik niet meer terecht en het leger wilde mij ook niet hebben. Ik besloot om Duits te gaan studeren. Zo vlak na de oorlog leek me dat wel een mooie taal.
Gelukkig kwam ik in die tijd Tineke tegen. Hoewel ze tegen structuren was en is gaf ze mijn leven toch de minimale structuur die nodig is om het allemaal vol te houden op deze wereld.
henk 50 
Op 8 juni 1968 bevond ik mij in het hospitaal aan de Springweg te Utrecht (nu Grand Hotel Karel V *****) in afwachting van een S5. (Alle goede dingen gaan in vijven.)
De studentenrevolte in Parijs is daardoor aan mijn neus voorbijgegaan. Maar verder wel een enerverende tijd, als je bedenkt dat je het als 21-jarige opneemt tegen (het geweldsapparaat van) de staat.
Wij zijn daarna in hetzelfde jaar aan onze studies begonnen, zij het aan de twee verschillende universiteiten van Amsterdam. Met een “wetenschappelijk” HBS-B diploma had ik niet echt moeite met statistiek en zo.
Maar dat is niet maatgevend voor maatschappelijk succes, waarin ik collega Henk als mijn overtuigend meedere moet erkennen. Ik had blijkbaar beter op mijn tellen moeten passen … .