Om 12 uur zou het gaan regenen. Ook met regen kun je fietsen, maar je wordt wel nat. Dus koos ik voor een kort ritje.
Maar toen ik in Schiedam was bleek de regen linksaf te zijn geslagen. Voorlopig bleef het nog droog. Dus fietste ik nog wat verder. Eerst dwars door het centrum van Schiedam, onder zeelui schijnt het één van de meest bekende plaatsen van Nederland te zijn vanwege de Z.O. Jenever. Daar ontleende de stad zijn rijkdom aan. Verder staan in Schiedam de vijf (!) hoogste molens van de wereld, de moderne windturbines die het platteland ontsieren niet meegerekend.
Schiedam gaat vanzelf over in Rotterdam. Het Oude Westen – waaronder Spangen met het Sparta-stadion – behoorde tot de armste stadsdelen van Nederland. Jarenlang was de wijk ’s avonds tevens het werkterrein van drugsdealers. De vroegere bevolking verdween geleidelijk, er kwamen vooral mensen met een niet-westerse achtergrond te wonen. Het aantal werkzoekenden met alleen basisschool bedroeg maar liefst 35%. Maar in de verdoezelende termen van rond 2000 was het toch maar wel een ‘prachtwijk met veel kansparels’. Inmiddels is er door de stadsvernieuwing wel het één en ander verbeterd. En met al die huizen van rond 1900 en de vele kleine winkels ziet het er toch ook niet zo onaardig uit.
Voorbij het historische Delfshaven (ooit de zeehaven van Delft) verandert de buurt. Ik ben nu in de buurt van centrum van Rotterdam. Torenhoog rijzen de wolkenkrabbers op, de hoogste toren is de Zalmhaventoren (215 meter). De Euromast, ooit de trots van Rotterdam, is er maar een klein jongetje bij.
Gisteren heb ik gezien dat de lift van de Maastunnel weer in gebruik is. Ik durf met de fiets de roltrappen niet af (en op), maar een lift moet kunnen. Even later zoef ik onder de Nieuwe Maas naar de overkant. Daar stijg ik weer op. Dit is de wijk Charlois. Dat is een rare naam. Vroeger was dit gebied eigendom van Karel de Stoute. Hij was getrouwd met Elisabeth de Lieflijke. De naam lijkt van dat Karel te zijn geleid. De Rotterdammers hebben het over Saarloos. Het is het armste stadsdeel van Rotterdam, 53% van de inwoners leefde in 2019 van een uitkering.
Charlois was tot 1895 een zelfstandige gemeente. Toen annexeerde Rotterdam dit dorp en omgeving. Vrijwel direct werd begonnen met de aanleg van haventerreinen, waaronder de Waalhaven, ten westen van het oude dorp. Nog altijd is de Waalhaven de grootste uitgegraven haven van de wereld. Uit die tijd dateren veruit de meeste huizen.
Toch heeft Charlois een aardig dorps centrum rond de Hervormde dorpskerk. Ook langs de dijk vind je historische huizen en daarmee ook de sfeer van vroeger. Je proeft er de vroegere agrarische sfeer nog een beetje.
Opmerkelijk zijn de grote verschillen in stemmen bij Provinciale Staten per deel van de wijk. In Wielewaal (een buurt die deels wordt afgebroken) scoorde de BBB het hoogste, in Oud Charlois Groen Links, en in de Tarwewijk waren veel stemmers op Denk. Maar de totale opkomst in Charlois was bedroevend laag: ruim 25%.
Omdat het verkeer om deze oude kern heen wordt geleid is dit deel van het dorp verkeersluw en oogt het redelijk authentiek. En zoals wel vaker gebeurt met oude dorpskernen: na een periode van verval worden ze aantrekkelijk voor een ‘nieuw publiek’. Zo schijnen er hier nogal wat kunstenaars te wonen, al zie ik ze niet op straat. Maar misschien staan ze wat later op.
Over een vroegere zeedijk fiets ik verder naar het zuiden. Apart dat de sfeer hier nog landelijk is, terwijl zich rechts van mij de bedrijvigheid van de Waalhaven bevindt. Links wordt een tuindorp afgebroken om plaats te maken voor dure nieuwbouw, benevens een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking.
henk 50 