Mensen die met de trein naar Brussel of Parijs treinen passeren het Belgische Mechelen. Ook in Nederland ligt een Mechelen, maar dit Belgische Mechelen ligt wat meer naar het westen.
Tijdens die treinreis zien ze op de heenweg aan de rechterkant de grootse Romboutskathedraal. En ze denken: ‘Eigenlijk zouden we hier even uit moeten stappen. Dat doen we later nog wel een keer’. Daarom komen zoveel toeristen nooit in Mechelen.
Welnu: ik zal jullie even iets over Mechelen vertellen. Mechelen is een bezoek waard en je hoeft er niet eens een omweg voor te maken. Je moet gewoon één station vóór Brussel uitstappen. Het station verkeert – net zoals veel andere Belgische stations – in een toestand van permanente verbouwing. Heb je eenmaal de uitgang gevonden, dan loop je zó het historische centrum van Mechelen in.
Hoewel er in Mechelen geen Oranjes zijn begraven lijkt de plaats toch wel een beetje op Delft. Beide steden liggen namelijk klem tussen twee geografische reuzen. Delft tussen Den Haag en Rotterdam en Mechelen tussen Antwerpen en Brussel. Dan val je niet zo op. Toeristen denken dat er in grote steden meer te beleven valt. Dus missen ze nogal eens de mooie dingen. Het échte België vind je niet in Antwerpen of Brussel, het echte Nederland niet in Amsterdam of Rotterdam.
Delft en Mechelen zijn ook ongeveer even groot: beide steden tellen rond de 100.000 inwoners. Het voordeel van een geografische klempositie is dat je als toerist op een rustiger manier de stad kunt bekijken, zonder dat er allemaal Chinezen en Japanners met fototoestellen voor je voeten lopen.
Een bijnaam van de inwoners van Mechelen is ‘de maneblussers’. Ooit dacht een dronken man tijdens een mistige avond dat de Romboutskathedraal in de hens stond. Hij riep alle inwoners op om mee te helpen met de bluswerkzaamheden. De kerk werd kletsnat, maar er was geen brand. Men had slechts de maan geblust.
De toren van de Romboutskathedraal had 167 meter hoog moeten worden, maar dat is niet gelukt. Het geld was op. De toren is nu ‘slechts’ bijna 98 meter hoog. Maar beter een onafgemaakte toren dan een brug die niet af is gemaakt.
Net als Antwerpen en Brussel telt Mechelen veel inwoners die van oorsprong uit andere landen komen. De eerste grote groep immigranten waren Spanjaarden, daarna volgden mensen uit Marokko (ze vormen nu bijna 20% van de bevolking). Ook telt de stad naar verhouding veel Assyrische christenen en Armeniërs die rond 1900 voor het religieuze en ethnische geweld van de toenmalige Turkse overheid zijn gevlucht.
Opmerkelijk in de Mechelse gemeenteraad is de enorme opkomst van de groene partijen. Zij bezetten 25 van de 43 zetels.
Uiteraard lopen de meeste toeristen direct naar de Grote Markt (met belfort en stadhuis) en de Romboutskathedraal (genoemd naar bouwmeester Rombout Keldermans). Er waren meerdere Keldermannen, allemaal mannen en architect. Ze bouwden ook in Nederland talrijke kerken en stadhuizen (zoals de kerk van Veere en het stadhuis van Middelburg. De bouw begon altijd met de kelder. Daarom heten ze ook zo.
Mijn advies is (net als bij veel andere steden): wandel eens door die kleine oude achterafstraatjes. Die maken veel steden juist zo boeiend...
Mechelen is ook weer één van die bekende toeristische plaatsen in Zuid-Limburg. Landelijk bekend, maar niet groot, er wonen ongeveer 1800 mensen die allemaal behept zijn met de zachte ‘g’. Er zijn ergere dingen.
trapondersteuning.
rechtdoor. Dat is vandaag in zuidelijke richting. De weg klimt, het heet hier dan ook Kleeberg. De fietsroute verwijst nu naar links, maar ik verkeer in dubio. Of eigenlijk ook niet: het was leuk om de route te volgen zonder te weten waar hij heen gaat, maar ik wil nu weer mijn eigen route bepalen.
door het dorp zelf, maar sla weer aan het klimmen, nu in T-shirt, want het wordt echt warm, vooral tijdens het stevige klimwerk. Onderweg word ik steeds weer ingehaald door mensen op E-bikes. Ziet er stoer uit, maar ik trap zélf.
Eenmaal boven biedt de weg een prachtig uitzicht op het omringende land met een mij onbekend kasteel. Het blijkt het Kasteel van Beusdael te zijn. Daar had ik nooit van gehoord, maar het kasteel blijkt over de grens te liggen, in de provincie Luik. En België ken ik veel minder goed dan Nederland.
De dorpen zijn hier – net als elders in België – vooral lintdorpen. Er komt niet veel welstandscommissie aan de nieuwbouw aan de orde, dus er wordt van alles gebouwd wat volgens mij niet echt past in landelijke sferen. Bovendien hebben de rijke Belgen de neiging om protserige villa’s te bouwen, compleet met enorme hekwerken, alarminstallaties, dubbele garages, allerlei in massa geproduceerde beeldhouwwerken benevens vogelonvriendelijke daken.
Uiteindelijk kom ik in het dorp Leest uit. Twee driesprongen waar ik moet kiezen terwijl ik inmiddels een paar kiezen mis. Het wordt tijd om mij naar een station te begeven. Het meest voor de hand ligt Mechelen. Langs de gekanaliseerde Zenne loopt een Jaagpad en daar is het goed en autovrij fietsen.
Het centrum van Mechelen laat ik deze keer links liggen (ik ben er vorig jaar twee keer geweest). Ik fiets rechts op het station aan. Maar net als in Nederland en in Duitsland verkeren de stations en hun omgeving in een min of meer permanente toestand van verbouwing. Ik maak nog twee foto’s vanaf de brug over een kanaal. Een landelijk stukje Mechelen aan de ene kant en een hele reeks van spoorbruggen aan de andere kant.
Op het station koop ik in de automaat een treinkaartje naar de Nederlandse grens. Daarna meldt de omroep dat deze trein niet zal rijden. Twee bedelende dames collecteren rond de automaat voor een beetje financiële gerechtigheid. Ze slagen er in om heel wat geld te scoren voor één patatje, want ze vragen aan iedere reiziger om 1 euro 70 vanwege de honger (zoveel kost de patat hier).
henk 50 