Winderige fietstocht

Het kost soms wat moeite om Tineke op de fiets te krijgen. Ze heeft altijd zoveel andere dingen te doen. 

Maar als ze eenmaal zit, dan gáát ze ook. En dat als 70-jarige zonder E-bike. Ik kan haar nauwelijks bijhouden. Gelukkig weet ik hier in de regio ongeveer de weg en zij nog lang niet, dus ik houd nog een beetje de controle.

Het strand bij Kijkduin

Zaterdagmiddag wilde ik even aan zee kijken. Tineke was een paar weken ziek geweest en had nog geen grotere rit gemaakt. Dus ik vreesde dat de zee te ver weg was. Maar het is gelukt. Na 20 kilometer waren we aan zee, bij Kijkduin.

Ik weet niet of jullie Kijkduin kennen, maar hier hebben grote verwoestingen plaatsgevonden. De plaats is geheel ontmanteld. Je zou bijna denken dat de Duitsers een nieuwe Atlantik-Wall willen gaan bouwen. Je kunt ook niet meer binnenshuis warme chocolademelk nuttigen. Dus maakten we een strandwandeling.

Na het uitwaaien op de fiets werden we gezandstraald op het strand. Daarna fietsten we via Scheveningen naar het centrum van Den Haag, voor de beloofde chocolademelk en opwarmende voeten.

Toen was het nog 12 kilometer naar huis. De laatste kilometer was nat. De fietsteller had er 45 kilometer bij opgeteld. 

De gesloten badplaats

Ik fietste dus door Den Haag. Het werd donker. Maar ik wilde toch nog even de zee zien. Het was nog vier kilometer naar Kijkduin.

De temperatuur lag maar weinig boven het vriespunt. Mijn voeten begonnen het ook behoorlijk koud te krijgen. Dus meende ik dat het tijd was voor een warme kop chocomel benevens een kom vegetarische erwtensoep met worst (de soep is vegetarisch, de worst niet). 

Hotel Atlantic in Kijkduin

Ik beklom het duin van Kijkduin waar het plaatselijke grootschalige hotel (Hotel Atlantic) is gelegen. De sobere boulevard lag er wat donker bij. Ik begaf mij ter plaatse, om met Opsporing Verzocht te spreken, en zag dat mijn favoriete stopplaats

Kijkduin Strand

gesloten was. Maar dat niet alleen: álle etablissementen waren gesloten.

Achter de Boulevard bevindt zich een deels overdekt winkelcentrum.  Maar er was geen kip te zien (het is Barneveld ook niet).

Kijkduin richting Hoek van Holland

Alle winkels waren dicht. De bakker meldde dat hij voorlopig open zou blijven, maar ook de bakker was dicht. Er lagen wel lekkere gebakjes in de vitrine, maar ik kon er niet bij.

Kijkduin richting Scheveningen

Zo ziet het er dus uit: een gesloten badplaats. Alsof de crisis volledig heeft toegeslagen. Thomas Cook vliegt niet meer op Den Haag, dus zit alles dicht.

De gemeente Den Haag heeft grootse plannen met Kijkduin. Maar tijdens deze verbouwing valt er dus weinig eetbaars te beleven. Ik hees mezelf op deze zaterdag maar weer op mijn Batavus Dinsdag. Ik zette koers richting de meer bewoonde wereld.

Daar vond ik een geschikt etablissement om mijn handen aan de warme chocomel te verwarmen en mijn voeten tegen de verwarming. De Batavus bleef buiten, die kreeg het wel een beetje koud.

Tweegangenmenu

Ik fietste over de boulevard van Kijkduin. Voor de mensen die niet weten waar Kijkduin ligt: het is - na Scheveningen - de tweede badplaats van Den Haag.

Kijkduin is een wonderlijke plaats. Rond 1880 werden hier enkele hotels gebouwd en toen was het opeens een badplaats.

Momenteel gaat de badplaats helemaal op de schop. De gemeente Den Haag heeft het over ‘Wereldstad aan Zee’. Dat moet ik dan nog zien. Voorlopig overheerst de rommelige structuur met min of meer verlopen winkels en daarachter nieuwbouw in aanbouw.

Eén ding kan gezegd worden: in Kijkduin kun je voordelig eten. De strandtenten beconcurreren elkaar stevig. Koffie met appelgebak voor 4 euro, bij de volgende voor 3,95 euro en bij de buurman dáárvan koffie met appelgebak voor 3,90 euro. Ik ben een man van het midden en koos voor de middelste.

Maar wat te denken van het menu op het bord. Hoe moet ik dit zien? Is het een tweegangenmenu of krijg je beide onderdelen gezamenlijk opgediend?

Zandstorm

Vrijdag wilde ik even de zee zien. Dat is bij ons een kwestie van op je fiets stappen en een eindje doortrappen.

Tussen Delft en de zee ligt ook een zee. Dat is een Huizenzee. Maar als je het handig uitzoekt kun je via een aantal groenstroken en Haagse parken toch de zee bereiken. Dat was in mijn geval in Kijkduin.

Kijkduin is een badplaats in grote malaise. Daar wil de gemeente Den Haag iets aan doen. Momenteel is het centrum van Kijkduin voornamelijk een bouwplaats met daar tussendoor enkele eetgelegenheden.

Vanaf het duin bij Kijkduin had ik zicht op Scheveningen. Maar af en toe ook niet. Er was sprake van een bijna permanente zandstorm met af en toe wat meer zicht. Toen maakte ik deze foto.

Gezandstraald en met tranende ogen stapte ik weer op de fiets. Via een aantal Vinexlocaties, Poeldijk, Kwintsheul en Den Hoorn kwam ik weer behouden aan in Delft. Het zout zat nog op mijn lippen en de kleding herbergde voldoende zand voor een goed begin van de zandbak voor de kleinkinderen.

Aan zee

In Den Helder hadden we de zee binnen handbereik. Op 1200 meter. Bij zware storm kon je hem zelfs horen bulderen.

In Alkmaar woonden we op 8 km. fietsen van de zee.

Maandagavond fietsten we vanuit ons nieuwe huis naar de zee. Het bleek 15 km. fietsen te zijn. We wonen dus steeds meer landinwaarts.

Misschien kan het wel iets korter. En als we niet zouden fietsen: de tram die bij ons om de hoek stopt rijdt rechtstreeks naar Scheveningen.

We fietsten door Delft, langs de nieuwe Vinex locatie Rijswijk Buiten (die tegen Delft aan wordt gebouwd), door het oude dorp Wateringen en door de zuidelijke wijken van Den Haag en het oude dorp Loosduinen naar Kijkduin. Daar wilden we de zon in de zee zien zakken. Op het land was het bewolkt, maar verderop op zee was de blauwe lucht te zien.

Vanuit Kijkduin zagen we in het zuiden de enorme overslagstellages van het Tweede Maashaven gebied. Dichterbij de zogenaamde zandmotor, een enorme nieuwe zandvlakte die de afkalving van het strand tegen moet gaan.

Op zee een groot aantal zeeschepen onderweg naar of komend uit Rotterdam. Die moeten tegenwoordig allerlei windmolens op zee ontwijken. Dat gaat vast nog een keer mis als een schip onbestuurbaar is geworden.

In het noorden de Pier van Scheveningen met een groot(s) reuzenrad.

Het drukste stukje kust van Nederland. Maar de zee blijft ondanks alle veranderen gewoon doorklotsen in eindeloze deining.