Geheugen van mannen en vrouwen

Om jullie maar meteen uit de droom te helpen: het schijnt dat mannen meer vergeetachtig zijn dan vrouwen. Maar belangrijker is dat mannen andere dingen onthouden dan vrouwen.

Dat is eigenlijk ook wel logisch. Meestal onthoud je de dingen die binnen je denkraam passen beter dan andere dingen. En mannen hebben doorgaans een wat ander denkraam dan vrouwen.

Niet standaard natuurlijk, we hebben het hier over westerse gemiddelden. Ik schijn trouwens nogal af te wijken van veel westerse mannelijke mindsets. In ieder geval weet en onthoud ik niets van technische zaken, van auto’s, van voetballen, van bieren en van andere zaken die bij mannen schijnen te horen.

Tineke heeft een aanzienlijk deel van die geheugens over genomen: ze weet van alles van techniek en van soorten bier. Maar zij vergeet weer verjaardagen en ik krijg ze niet uit mijn hoofd. Zelfs niet van mensen die 30 jaar geleden zijn overleden.

Dat mannen meer vergeten dan vrouwen vertelde ik onlangs tijdens een cursus. Veel vrouwen knikten instemmend. Ik had de les wel kunnen vullen met al die persoonlijke ervaringen.

De enige mannelijke cursist in de cursusgroep zei dat het logisch is dat mannen meer vergeten dan vrouwen, want ze slaan ook meer informatie op. Als hij met zijn vrouw een wandeling door een onbekende stad maakte wist hij later van alles over die stad te vertellen. Zijn vrouw wist ook van alles, maar dat ging alleen over de plaatselijke schoenenzaken. Dus was zijn conclusie: “Ik sla meer op, dus kan ik ook meer vergeten…” Voor deze redenering bestaat ook een term, maar die ben ik alweer vergeten. Je kunt als man niet alles onthouden.

Ons geheugen gaat vanaf ongeveer ons 28e jaar geleidelijk achteruit. Vanaf het 40e jaar gaat het opeens nog harder. Maar bij mannen is de knik na het 40e jaar nog sterker dan bij vrouwen.

In ieder geval inspireerde de relatief grote vergeetachtigheid van mannen Kakhiel tot een plaatje dat ik hier bij voeg ter verstrooiing.

Geheugen (m versus v)

Vergeten mannen meer dan vrouwen? Ik heb doorgaans bijna alleen vrouwelijke cursisten. Zij zijn het helemaal met die stelling eens. Mannen vergeten meer dan vrouwen. 

Ik heb een bijzondere echtgenote. Ze heeft – net als haar vader – een sterk geheugen. Ik ben maar een klein geheugenkaartje, zij heeft honderden gigabytes aan opslagruimte.

Haar vader kon in zijn laatste levensjaar nog allerlei technische gegevens, geschiedkundige gebeurtenissen en bijbelse feiten opnoemen. Hij was een soort van wandelende encyclopedie. Het wandelen ging steeds langzamer, de encyclopedie was nog volledig intact.

Tineke constateert daarentegen dat haar geheugen wel wat minder wordt. Dus sinds ze dat weet is ze van alles op gaan schrijven. Alleen als ze vergeet het op te schrijven vergeet ze ook wat ze had moeten onthouden. En haar leesbrillen is ze permament kwijt. Evenals de scheikundige formules die ze ooit heeft moeten leren op de opleiding. Maar daar oefent ze ook niet meer mee.

In het dal van de Kirnitzsch

Er is echter een aspect waarin ik haar de baas ben. Het is echt maar één aspect. Ik moet het dus niet gaan overdrijven. Ik weet beter de weg. Daardoor kan ik haar af en toe verrassen. Zo ook tijdens de vakantie.

We waren na lang zwoegen boven aan een heuvel aanbeland. Tineke vroeg zich af waar we zouden gaan eten. Ik sprak en zeide: “Ik weet onderweg wel een leuk restaurant.” Dat zou bijzonder moeten zijn, want hoe zou ik in onbekende omgeving een leuk restaurant weten? Maar Tineke geloofde mij op mijn woord en zoefde na mij met een gemiddelde snelheid van 25 kilometer per uur het dal van de Kirnitzsch in.

Kirnitzschtalbahn

Na tien kilometer remde ik af en sprak: ‘we zijn er!’ Opeens ging er een luikje van haar geheugen open. Een week eerder had ze gezegd: ‘hier wil ik nóg wel een keer eten’. Dat had ik in mijn oren geknoopt. Dus leidde ik haar naar dezelfde plek. We kwamen nu alleen vanaf de andere kant.

Geleidelijk gingen er meer luikjes van het vrouwelijk geheugen open. Het dal van de Kirnitzsch, daar kwamen we met de Kirnitzchtalbahn, oh ja, hier is een waterval en daar hebben we gezeten.

Alle tafeltjes bleken gereserveerd te zijn. Niet omdat er zoveel mensen kwamen, maar vanwege personeelstekort. Maar we mochten toch ergens plaatsnemen en lieten ons bedienen. Niet door meneer pastoor, maar door een mevrouw uit Tsjechië die hier dienstdoend oberes was.