Dat we zo lang vast kunnen blijven zitten in een gesprek heeft met onze principes te maken. Of - met een andere aanvliegroute - met een hoge Expressed Emotion.
Dat wil trouwens niet zeggen dat het perse gaat om een belangrijk thema. Mensen kunnen ook heel lang terugkomen op iets wat ooit gebeurd is, maar wat voor een buitenstaander als heel onbelangrijk gezien wordt. Zoals een opmerking die verkeerd valt.
Vaak is de onderliggende reden een gevoelskwestie, zoals ‘Ik voel me niet gerespecteerd’. Alleen ervaar je dat misschien niet zo. Je hebt ruzie over de buitenkant, terwijl het probleem aan de binnenkant zit. Bij wijze van spreken: je hebt ruzie over het dopje dat wéér niet op de tube tandpasta is gedaan, terwijl het onderliggende gevoel is dat je in huis alles maar in je eentje moet doen.
Feit of mening?
Als dit met een persoon gebeurt met een persoonlijkheidsstoornis dan heb je het recept voor een nooit eindigende cirkel-discussie. Dat komt doordat de persoon met een persoonlijkheidsstoornis vaak niet in staat is om dezelfde werkelijkheid te zien die jij ziet. Aldus de Vlaamse orthopedagoge Annemie Declerq.
Ze noemt daarbij als voorbeeld de narcistische persoonlijkheid. Bij narcistische mensen dicteert de manier waarop ze zich voelen wat de feiten zijn. Dus als ze het gevoel hebben verraden te worden dan ben je een verrader.
Mensen met een narcistische persoonlijkheid zetten de ander op een voetstuk zolang die ander hen waardeert en voor hem/haar applaudiseert. Maar wanneer hun gevoel niet samenvalt met dat van de ander val je van je voetsuk af en word je gedegradeerd. En daarmee komen we via een omweg weer bij het thema ‘splitting’ uit.
Het probleem met de weergave van de werkelijkheid is dat die gekleurd is. Dat geldt voor ons allemaal. Mensen met een persoonlijkheidsstoornis hebben echter veel meer moeite om zich dat te realiseren. Voor hen zijn meningen feiten. En dan kun je eindeloos discussiëren, je komt er uiteindelijk nooit uit.
henk 50 