Voor 4,99 euro per persoon namen we de Flixbus. De Flixbus reed door naar Tsjechië en wij stapten in Antwerpen uit. Daar huurden we de Blue Bike, de Belgische OV-fiets.
Nu we het toch over de Blue Bike hebben. In Nederland is de OV-fiets een daverend succes. Inmiddels zijn er 22.000 fietsen te huur op 300 locaties. Daar kan de Belgische Blue Bike bij lange na niet aan tippen. De fiets wordt vooral verhuurd in Vlaanderen. De meeste Walen kunnen waarschijnlijk niet fietsen. Pluspunten van de Blue Bike zijn de drie of zeven versnellingen en de lagere huurprijs dan in Nederland.
Met de Blue Bike fietsten we dwars door de Joodse wijk naar Antwerpen Berchem. Daar ligt één van de mooiste architectonische parels van België verstopt: de wijk Zurenborg. Maar eerst nuttigden we nog een krachtdadig ontbijt aan de rand van de wijk.
Toen de stad Antwerpen uit zijn voegen barstte en de spoorwegen op hun hoogtepunt waren wilden de rijke inwoners van Antwerpen de stinkende stad uit, maar wel in de buurt van een station. Antwerpen Centraal geldt als één van de mooiste stations van de wereld. Het wordt ook wel ‘de spoorwegkathedraal van Europa’ genoemd. En aan de oostzijde van de spoorlijn van Antwerpen Centraal naar Berchem ontwikkelde zich in 20 jaar tijds een woonwijk die uniek is voor Europa. Niet groot, een paar straten slechts, maar je kunt er uren in ronddwalen. Wel vooral in de schaduw vandaag, want het werd 35 graden.
De Cogels Osylei staat vol met huizen uit die tijd en wordt daarmee ‘de meest fotogenieke straat van Antwerpen’ genoemd. De straat bevindt zich op 5 minuten lopen vanaf de voorzijde (oostzijde) van station Antwerpen Berchem.
Het is echt niet alleen de Cogels Osylei waarbij je ogen in de kassen gaan rollen en waarbij je mond open valt van verbazing. De hele buurt Zurenborg is een aanrader om te bezoeken. De zijstraten, de Generaal van Merlenstraat, Transvaalstraat en de Waterloostraat staan allemaal vol met dezelfde architectonische hoogstandjes in Jugendstilstijl.
En wil je even een heel andere – meer volkse – wijk zien en ervaren, dan loop je aan het eind van de Cogel Osylei even onder het spoor door.
Het bekendste huis in Zurenborg is toch wel dat van de Vier Seizoenen. Maar dat is niet één huis, het zijn er vier. Op de kruising van de Generaal Van Merlen- en Waterloostraat zie je vier hoekhuizen tegenover elkaar die “Herfst”, “Winter”, “Zomer” en “Lente” op de gevel hebben staan. De huizen dateren uit 1899 naar een ontwerp van Jos Bacourt.
En tot grote vreugde van Tineke mochten we één van de huizen in de Waterloostraat van binnen bezichtigen. De eigenaar liet ons als nieuwsgierige toeristen binnen voor een rondleiding van de enorme kelder tot en met de zolder (vijf verdiepingen boven elkaar). Centraal in het huis een ronde hal met op elke verdieping een balustrade en boven in een koepel van gebrandschilderde ramen in Jugendstil.
Voor de eigenaar op leeftijd is dit huis een blok aan het been vanwege de kosten van het onderhoud. Maar je hecht je nu eenmaal aan familiebezit. Als het hem allemaal gaat lukken wil de eigenaar er een soort museum in vestigen waardoor het pand ook voor andere toeristen toegankelijk wordt.
Ik fiets in de richting van Berchem, maar buig daarna af in noordoostelijke richting. Hier ligt de grootste Joodse wijk van Europa. Er wonen ruim 20.000 orthodoxe Joden. Ze maken zich massaal op om naar de Synagoge te gaan. Overal zie je mannen in hun traditionele kleding op straat. Vanwege de risico’s staan er ook in tal van straten militairen met het 
geweer in de aanslag.
Ik fiets kaartloos mijn neus achterna in ongeveer noordoostelijke richting. Na de voorsteden Deurne en Borgerhout kom ik in een uitgestrekt park uit, maar ook hier klinkt nog nadrukkelijk het geraas van de Ring. Zo’n geluid heb ik in Nederland nog nooit gehoord. Vervolgens klimt de weg en kom ik op een hoge brug over het Albertkanaal uit. Een lange afdaling brengt mij in Schoten, een uit de kluiten gewassen dorp met 30.000 
inwoners.
Uiteindelijk sla ik linksaf en fiets nu richting Hoogstraten. Ik heb flink de wind in de rug. Voordat het donker wordt wil ik zo ver mogelijk komen. Helaas krijg ik fietspech in het dorp Sint Lenaarts. Als ik een foto maakt valt mijn fiets en het spatbord is ontwricht en loopt stevig aan tegen de band. Zo kom ik niet meer thuis. Maar er woont in Sint Lenaarts een heel aardige fietsenmaker die zelfs na sluitingstijd nog even naar mijn fiets kijkt. Hij heeft de goede diagnose en de juiste apparatuur om het ongemak te herstellen.
Na Sint Lenaarts is het 8 kilometer fietsen naar Hoogstraten. In dit centrumdorp staat een prachtige hoge toren van maar liefst 105 meter hoog. Maar er bevindt zich ook één van de mooiste begijnhoven van België.
het carnaval begonnen. Ik ben zo ongeveer de enige passant die niet verkleed maar wel nuchter is. Her en der gaan mensen over hun nek, terwijl de avond eigenlijk nog moet beginnen. Ik maak maar even een ommetje buiten het centrum om, want deze hectiek vind ik niet prettig.
Hoe dichter je bij Antwerpen komt, des te meer multicultureel zijn de wijken. Het is trouwens een heel gedoe om autowegen en vaarwegen en met name de Ring Antwerpen over te steken. Het landschap bestaat uit een lappendeken aan infrastructuur. De fietslogica is ver te zoeken. Toch fiets ik sneller dan 
verwacht de stad Antwerpen binnen.
het verkeer staat werkelijk muurvast. Sommige fietsers tillen de fiets boven hun hoofd en proberen op die manier een eindje verder te komen.
oude gebouwen in een oranje gloed. Maar ook in het historische centrum allerlei ongemak. Het lijkt wel of de hele stad op de schop ligt. Als je zo op het wegdek en het verkeer moet letten kom je niet echt aan het bekijken van stedelijk schoon toe. Daarom stap ik af en toe even af en maak een foto.
in de stad tot in het historische centrum hoge flatgebouwen ‘geplant’. Ook moest het autoverkeer ruim baan krijgen. De afgelopen jaren is men van dit beleid aan het terugkomen. Bovendien komt er veel meer ruimte voor de fiets. Alleen leidt deze verandering in beleid tot een toestand van langdurige verbouwing.
Daarna stap ik weer op de fiets om zo ver mogelijk door te kunnen fietsen voordat het echt donker is.
spoorlijn via Kapellen naar Kalmthout. Maar daar is het inmiddels donker en wordt er niets meer op de foto gezet. Alleen in het buitengebied van Kalmthout (de Kalmthoutse Heide) wil ik alsnog een foto maken. De maan zet het gebied in een zilverachtige glans en op de achtergrond 
is de lichtvervuiling van de Antwerpse havens te zien.
Zo’n bus trekt een heel gemêleerd publiek. In de USA is de Greyhound bus het domein van mensen die geen geld hebben voor andere vormen van vervoer, maar dat was bepaald niet mijn indruk bij de Flixbus naar Antwerpen. Toegegeven: 7 euro is niet duur, dus dat is mooi meegenomen, ook als je een treinkaartje kunt betalen.
Een treinreis naar Antwerpen levert voor mij weinig nieuwe gezichtspunten op, maar vanaf de snelweg zien Nederland en België er toch weer heel anders uit. En doorgaans bepaald niet mooier, vanwege de vangrails en de bedrijventerreinen.
De bus maakte een snelle rit naar Antwerpen, om vervolgens te blijven steken op de Ring Antwerpen. Daarna was het een kruipdoor-sluipdoor door de smalle straten van Antwerpen naar het Centraal Station aldaar. Daar vervolgde ik mijn reis met de trein.
Het zijn rare jongens, die Belgen. Ze zetten bijvoorbeeld zomaar grote palen echt midden op het fietspad. Dat komt waarschijnlijk ook doordat ze niet veel fietsers gewend zijn. Zo las ik op een digitaal bord dat ik vandaag de 292e fietser ben die dit bord passeert. De fietsers die ik tegen kom rijden bijna allemaal op een E-bike of het zijn racefietsers.
Toch is er wel wat verbetering waarneembaar. Zo zijn in het Antwerpse havengebied de tegelpaden inmiddels vervangen door asfaltpaden. Daardoor hoef ik niet meer stuiterend de stad binnen te komen. Wel worden de fietspaden nog steeds gebruikt als plaatselijke glasbakken: mijn onplatbare banden komen hier goed van pas.
Als het gaan om de schoonheid van het Antwerpse havengebied, dan moet ik nog wel eventjes nadenken. Welke schoonheid valt er te zien in een strook van 30 km. lang en 5 km breed boordevol havens en bedrijventerreinen?
zie ik opeens de contouren van de havenstad Antwerpen. Het fietspad buigt geleidelijk meer af in de richting van de Schelde. Maar helaas: er is geen buitendijks fietspad meer: daar moet weer gegraven worden. Slechts door de dijk te beklimmen krijg ik zicht op de skyline van de 
historische binnenstad (foto op telestand).
Uiteindelijk gaat de zon onder. Ik doorkruis het centrum van Antwerpen en fiets naar station Berchem. Daar koop ik voor samen 10 euro een kaartje voor mijn fiets en voor mijzelf.
henk 50 