Ik zat even in de lift.
Dan krijg uiteindelijk weer een heel andere blik op de woonplaats.
Hier zie je Alkmaar vanaf een hoogte van ruim 50 meter.
De Grote of Sint Laurenskerk heeft geen echte toren (het geld was op). Daardoor valt de kerk vanaf een astand niet direct zo op.
Maar op deze foto is toch wel goed zichtbaar hoe groot dit kerkgebouw uit de 15e eeuw is. De hoogte van het middengewelf is 35 meter.
De toren in het midden is van het (oude) stadhuis en de toren rechts is van de Waag.
Vandaag was de jaarlijkse familiedag van Tineke’s broers en zussen.
Hoewel ik slechts aangetrouwd ben mocht ik wel mee.
Deze dag was de familie op zoek naar de wortels, oftewel de roots, zoals ze zeggen aan de overkant van het water.
Tineke’s ouders groeiden op rond en op het terrein van De Glind, een instelling waar kinderen in pleeggezinnen geplaatst werden die op het terrein van die instelling woonden. Het was destijds een zeer moderne vorm van zorg, geen grote groepen kinderen met wisselende begeleiding, maar gezinshuisouders met eigen kinderen en pleegkinderen.
Deze instelling heette oorspronkelijk de Rudolphstichting en werd gefinancierd door de Gereformeerde Kerken. Centraal op het terrein staat dan ook een kerkgebouw.
De geboortehuizen van beide ouders zijn verdwenen, er zijn andere huizen voor in de plaats gekomen.
Daarna voerde de tocht verder naar Barneveld. Daar zijn de oudste drie kinderen geboren. Daarom zijn deze kinderen ook nogal kippig, ze hebben alledrie een leesbril. De geboorteplaats Barneveld verklaart ook waarom deze familieleden zo kunnen kakelen.
Helaas blijkt ook het geboortehuis van Tineke (de jongste Barnevelder) door een bulldozer plat te zijn gewalst. Ter plekke werd ik overigens ook nog bijna door een auto aangereden. Daarom gingen we maar snel naar het plaatselijke bowlingcentrum.
Eén familielid belandde hardhandig óp de baan, veel ballen belandden in de goot, maar er werd twee uur lang stevig een competitie uitgevochten, waarbij de aangetrouwde leden en de eigen familie elkaar goed in evenwicht hielden.
Om zeven uur was het tijd om weer de trein terug naar Alkmaar te nemen…
Vandaag wilde ik wel eens weten of de zon ook in de provincie Groningen onder gaat.
Rond half vijf bevond ik mij op landelijke dreven ten westen van de stad Groningen.
De zon deed zijn best om onder te gaan, maar plotseling doemde er van alle kanten mist op. De zon ging dus niet onder, de mist kwam op.
“De kar is al zo vol en dan komt er nóg meer lading bij…”
Dat hoor je mensen wel eens verzuchten. Die mensen vinden dat ze overbelast zijn en dat de kar leger moet.
Het bovenstaande plaatje gebruik ik wel eens bij trainingen.
De vraag is vervolgens: ‘wat moet er gebeuren?’
Sommige cursisten vinden inderdaad dat de kar leeg gehaald moet worden.
Anderen menen dat er een tweede ezel naast gezet moet worden.
Wéér anderen hebben als oplossing dat de bepakking anders verdeeld moet worden.
Ook een oplossing is dat de ezel wat meer te eten moet krijgen. Maar dat is dan een kwestie van wat langere planning.
Moet de eigenaar een handje helpen?
Of moet er een andere ezel vóór gezet worden?
Zo kun je nog een tijdje door gaan.
En dan de vertaling naar de teams toe… Welke oplossing zou op welke manier werken? Minder werk? Beter het werk verdelen? Stevigere teams? Meer met elkaar samenwerken? De manager dichter bij?
Het plaatje blijkt in ieder geval discussie uit te lokken. Er is meer dan één oplossing…
Ik heb weinig schrijftijd, deze dagen.
Daarom als levensteken toch maar weer een foto.
Vandaag werkte ik in Amsterdam-Noord.
Aan het eind van de dag, onderweg naar de trein, maakte ik deze foto van het IJ (met links het Centraal Station) in het avondlicht.
Voor de zonsondergang was ik te laat (hoewel: eigenlijk gaat de zon te vroeg onder). Maar de lucht kleurde nog mooi…
Ik was twee dagen in Zeeland om daar cursus te geven.
Na afloop van een cursusdag wilde ik wel eens weten of de zon óók in Zeeland onder gaat.
Dus fietste ik naar de Boulevard in Vlissingen.
Daar zag ik wel veel nevel & benevelde mensen, maar ik zag geen zon onder gaan.
Kennelijk gaat de zon in Zeeland niet onder. En vanmorgen zag ik hem vanuit mijn hotelkamer ook al niet op komen…
Hebben jullie dat ook wel eens?
Je loopt naar de schuur, maar onderweg gooi je nog iets in de afvalcontainer.
Maar op dat moment ben je vergeten dat je ook je fietssleutel nog in je hand had.
Die verdwijnt dan samen met alle prut en rotzooi in de container.
Daarna moet je op zoek waar die sleutel nu gebleven is…
Dit is een poging om een panoramafoto van Alkmaar te maken.
De poging is aardig, maar het resultaat is onvoldoende. Doordat de zon onder ging waren de tegenstellingen van het licht te groot.
Wel zie je hier de hele binnenstad in vogelvlucht van oost naar west, met links de Kapelkerk, in het midden de Waag en rechts de Grote Kerk.
Ik geloof dat er leven is na de dood.
Hoe dat leven er uit zal zien, dat gaat mijn voorstellingsvermogen te boven.
Toch maken veel mensen zich onwillekeurig een voorstelling van de hemel.
Zoals Martha. Ze vertelde dat ze niet naar de hemel wil, want in de hemel is alleen gras.
Ik vroeg me af hoe Martha aan dat beeld zou kunnen komen.Martha is autistisch. Veel mensen met autisme vatten uitspraken en teksten letterlijk op. Heeft ze ooit iets opgevangen dat een verband zou kunnen leggen tussen de hemel en gras?
Na enig gepuzzel werd het duidelijk. Psalm 23 heeft het over grazige weiden… De meester op school had uitgelegd dat wij die schapen zijn. Schapen die grazen op grazige weiden, eeuwige grasvelden.
De foto van de grasvelden maakte ik vanaf de toren van Zunderdorp in Waterland.
Onze woonplaats (Alkmaar) telt bijna 100.000 inwoners.
Gelukkig wonen we bijna aan de rand van de stad. Dus kan ik zó de weidse polders in fietsen. Vier kilometer verderop fiets je dan de polder weer uit en de duinen in.
Om 16.52 uur zou de zon onder gaan. Ik vroeg me af of de zon ook in Noord-Holland onder kon gaan, want gisteren ging hij in Noord-Brabant onder. Dus om half vijf stapte ik op mijn Batavus voor een nader onderzoek.
Op de bovenste foto zie je de avondlucht aan de rand van Alkmaar. Helaas blijkt dat de zon zich verstopt heeft achter de nevels.
Even verderop staat de Bosmolen. Het pompen door deze molen moest voorkomen dat mensen en dieren in de Egmondermeer zouden verzuipen. Want het is pompen óf verzuipen in Noord-Holland.
De Bosmolen is één van de oudste nog bestaande poldermolens van Nederland. Hij werd gebouwd in 1565.
Een paar minuten later kleurde de lucht opeens fel rood. Het was net of de zon zich tóch nog niet gewonnen wilde geven.
Deze foto maakte ik op de brug over de Ringsloot van de Bergermeer.
Na de rustige binnenwegen van de Bergermeer en de Egmondermeer kwam ik nu op de weg van Egmond naar Alkmaar terecht. In een lange rij kwamen de auto’s terug van de kust en het winkelend publiek verliet in een lange rij het winkelcentrum van Alkmaar.
Maar ik zat prinsheerlijk op de fiets… en stapte af en toe af om nóg een foto te maken.
henk 50 