Ter gelegenheid van de verjaardag van onze geëerbiedigde vorstin HM Koningin Beatrix hadden ze in IJsselstein de langste sjoelbak van Nederland neergezet.
Hier konden ze dus echt aan de bak!
Ik heb stapvoets even een schatting gemaak: volgens mij is deze bak 25 meter lang!
Ooit kwam er op verzoek van ouders een paragnost op mijn werk.
Hij beweerde te weten wat er met de dochter van deze ouders aan de hand was.
Tijdens de sessie wist hij allerlei bijzondere zaken te vertellen. Zo wist hij precies waar de vermiste directeur van een psychiatrische instelling (destijds belangrijk nieuws op het Journaal) zich bevond.
Hij wist wat onze toekomst was en hij kon aan de hand van foto’s de achtergrond van het gedrag van cliënten uitleggen. Van één van de cliënten wist hij dat deze man regelmatig ‘neer stortte’. De oorzaak was dat hij in een vorig leven was gefusilleerd (tijdens de Eerste Wereldoorlog).
Ik liet deze paragnost een foto zien en vertelde er bij dat dit meisje epileptisch was. Hij moest even nadenken en contact maken en toen hield hij een heel verhaal over het meisje. Daarbij gebruikte hij de epilepsie én het feit dat ze op een instelling woonde en dus verstandelijk gehandicapt was.
In werkelijkheid had ze geen epilepsie en ze was niet verstandelijk gehandicapt, maar groeide gewoon gezond op in een gezin.
Daarmee was deze meneer voor de ouders ontmaskerd. Ze hebben hem nooit meer uitgenodigd.
Van Derek Ogylvie heb ik een paar keer een stukje gezien. Ik had bij hem de neiging om hetzelfde uit te halen. Maar zo ver is het nooit gekomen.
Inmiddels heeft de VARA wel een paragnostische lakmoesproef bij hem gedaan. Voor deze proef is hij gezakt…
Zie de korte aankondiging op: http://www.youtube.com/watch?v=fkOM34gWuug
Op een aantal stations heb je tegenwoordig een AH-to-Go.
Als ik geen tijd heb om ergens te eten scoor ik daar wel eens een maaltijd.
Deze wordt dan onderweg in de trein soldaat gemaakt.
Maandag kocht ik op station Groningen een maaltijdsalade. Volgens het bord was hij in de aanbieding. Omdat mijn moeder in de crisisjaren is opgegroeid en ik daardoor ‘besmet’ ben houd ik van goedkope producten, zoals aanbiedingen. Helaas bleek het bij de kassa geen aanbieding te zijn: het bordje stond verkeerd.
Ik ben niet iemand die gemakkelijk stampij maakt, bovendien moest ik de trein halen, dus ik liet het maar zo.
In de trein bleek dat ik een onmogelijk product had gekocht.. Althans: voor oudere mensen. Want één van de grootste problemen voor zestig-plussers is het open maken van verpakkingen. Het open maken van de grote verpakking bleek nog te doen. Maar er waren nog andere problemen. In die grote verpakking zaten namelijk weer kleinere verpakkingen. Dit waren de losse onderdelen van de salade.
Er waren maar liefst drie zakjes aan de salade toegevoegd. Een onneembaar zakje dressing, een onneembaar zakje harde brokjes geroosterd brood en een zakje met stukjes kaas. Je wilt niet weten hoeveel moeite het kost om deze dingen open te krijgen. Ik heb een goed onderhouden gebit, maar de evolutie bleek niet zo ver te gaan dat je met tanden uit de 20e eeuw een verpakking uit de 21e eeuw kunt openen. Slechts een tang uit mijn fietsreparatieset bleek de verpakking aan te kunnen.
Ik was er wel een tijdje zoet mee geweest, zo ongeveer tot Assen. Maar het voordeel van een maaltijdsalade is dat hij niet koud wordt. Maar toen ik de maaltijdsalade aan een nader onderzoek onderwierp bleek er geen bestek ik te zitten. Ik dacht dat dat er bij hoorde. Nee dus. Dat bestek moet je kennelijk ergens achterover drukken. Of je moet als reiziger altijd bestek meenemen in je rugtas.
Gelukkig had ik nog koffie gekocht. Daar zat een houtje bij. En dat houtje kon ik door de diverse ingrediënten van de maaltijdsalade prikken. Eén voor één dus. Daar was ik de rest van de provincie Drenthe in de trein zoet mee. Toen ik de laatste onderdelen van de salade nuttigde treinde ik al vér in de provincie Overijssel.
Drie provincies voor één maaltijdsalade. In ieder geval is het nuttigen van een AH-to-Go-salade een nuttige vorm van tijdsbesteding. Je verveelt je totaal niet onderweg. Zo lijkt het vanzelf of de Hanzelijn al open is en de treinreis van Groningen naar Alkmaar een stuk korter is geworden.
.
Het onderzoek heb ik aan anderen overgelaten, zoals aan Dirk Jan Snel die zeer gedegen onderzoek heeft gedaan.
Zie: http://jandirksnel.wordpress.com/
Wat klopt er wél of niet aan de rapportage van Lex Runderkamp?
En wat zijn de gevolgen?
Inmiddels is de reportage van Runderkamp in het arabisch vertaald.
En wat verschijnt er in beeld? Een poster met Wanted!
In deze context staat dit gelijk met een aansporing tot moord.
Op wie? Op Paus Shenouda III, de leider van de Koptische kerk.
Natuurlijk wast Lex Runderkamp zijn handen in onschuld.
Hij is er immers niet verantwoordelijk voor wat anderen met zijn reportage doen?
Waarschijnlijk was hij wat naief tijdens het maken van de reportage. En heeft hij niet door gehad hoe gemakkelijk uitspraken hier de lont in het kruitvat kunnen zijn, met als gevolg een massamoord.
Maar dat hij (ondanks inmiddels allerlei bewijzen dat zijn bronnen niet zo betrouwbaar zijn geweest) toch zijn standpunt blijft herhalen getuigt van een grote mate journalistieke zwakheid.
Het begon met de pincode.
Die heb ik destijds in het personeelsblad van mijn werk geplaatst.
Daar wordt 24 uurs-werk geleverd dus ik kon er altijd iemand bereiken om mijn pincode weer op te vragen.
Inmiddels heb ik allerlei pincodes die ook nog op elkaar lijken, met dezelfde cijfers in andere combinaties. Dus dat is al moeilijk te onthouden voor een zestig-plusser.
Maar dan ook nog eens de wachtwoorden.
Ik heb drie verschillende werkgevers.
Variërend van drie tot zes maanden worden daar de wachtwoorden veranderd (kunnen ze dat niet tegelijk doen?).
Maar voor de verschillende systemen binnen mijn werk heb ik ook weer aparte wachtwoorden nodig. Ik heb in totaal twaalf verschillende wachtwoorden die allemaal regelmatig ververst worden. Probeer dat allemaal maar eens nauwkeurig bij te houden. Voor twee banen kan ik thuis ook inloggen. Met… weer andere wachtwoorden…
Vandaag was ik op mijn werk in Amsterdam. Daar kwam ik niet in het computersysteem. Deels had ik twee weken nieuwe wachtwoorden gekregen. Maar wat bleek: voor het derde systeem, waar ik vandaag mee moest werken, had ik thuis een nieuw wachtwoord ontvangen. Geen idee wat dat wachtwoord was. Dus kon ik ter plekke niet een rapport schrijven dat ergens in het voorgeborgte van de PC al enigszins gekaderd was. Tot overmaat van ramp wist ik ook helemaal niet meer óf ik inderdaad zo’n wachtwoord had ontvangen.
In een periode dat mijn hersencellen steeds langzamer informatie opnemen gaat de samenleving steeds hogere eisen stellen aan mijn geheugen. Zo word je vanzelf uitgeschakeld voor je werk. Man (zestig plus) met veel ervaring in de zorg zoekt baan zonder wachtwoorden…
In Egypte behoren naar schatting 7 miljoen inwoners tot de Koptische kerk.
De Kopten hebben wat meer vrijheid dan christenen in de meeste andere moslim-landen, ze worden in enige mate gedoogd.
In een aantal andere moslim-landen staat de doodstraf op bekering tot het christendom of zelfs op het bezit van een Bijbel. Daarmee bewijzen de machthebbers dat ze zelf niet in de kracht van hun geloof geloven. Een waar geloof baseert zich op overtuiging, is niet bang voor andere opvattingen en heeft dus geen onderdrukkende methoden nodig.
Toch staan ook in Egypte de Kopten onder toenemende druk. Vorig jaar werden in Alexandrië tientallen Kopten vermoord die het kerstfeest vierden. En ook elders komen regelmatig ernstige incidenten voor. Enkele malen heb ik contact gehad met Kopten die naar Nederland waren gevlucht omdat hun leven gevaar liep in Egypte.
Ooit zat ik in een auto met een man uit Egypte die ronduit beweerde dat Kopten minderwaardige burgers zijn die alleen maar liegen en bedriegen. Dat ze gevaar zouden lopen in Egypte was ook al zo’n leugen. Overigens wordt de verzamelnaam Kopt in Egypte ook wel gebruikt voor Kopten én Joden. In dat spraakgebruik zou ook wel eens één van de wortels van de haat jegens de Kopten kunnen liggen…
Eind september werd in al Mairanab een Koptische kerk in brand gestoken. De plaats telt 70.000 inwoners, er zouden nog geen honderd Kopten wonen.
De Kopten hadden een kerkgebouw, maar dat was een schuilkerk, onzichtbaar voor de dorpsbewoners. Het nieuwe kerkgebouw was meer zichtbaar en dat vormde dan ook de katalysator van de spanningen. Een kerk werd oogluikend toegestaan, maar alleen de moskee mag zichtbaar zijn. Deze kerk ging dan ook in vlammen op.
Lex Runderkamp suggereerde dat de Kopten zelf de kerk in brand hadden gestoken. Deze complottheorie had hij zelf vernomen van welgeteld één moslim in het dorp. Complottheorieën zijn wijd en zijd bekend in de regio, maar Runderkamp kwam niet op het idee om één en ander te verifiëren. Hij kwam dus niet op het idee om bij wijze van hoor en wederhoor ook Kopten te bevragen. Aan de journalistieke ethiek van hoor en wederhoor hoeft meneer Runderkamp natuurlijk niet te doen. Als bekend NOS-verslaggever sta je boven die ethische norm.
Runderkamp wil nog wél even zielig doen. Hij is op een haar na ontsnapt aan woedende moslims die hem wilden doden. Maar hij kwam niet op het idee dat dat misschien wel hetzelfde gevoel is wat de Kopten in al Mainarab op dit moment iedere dag moeten ervaren. En hij heeft kennelijk ook geen onderzoek gedaan naar de polemieken van de gouverneur van Ashwan, die voortdurend haat zaait tegenover de Kopten en daarmee de grond legt voor een mogelijke genocide die vergelijkbaar is met Ruanda twintig jaar geleden.
Dat de documentaire van Runderkamp nu door militante moslims in Egypte wordt gebruikt om aan te tonen hoe verdorven de Kopten zijn zal hem in zijn veilige onderkomen een zorg zijn. Dat hij daarmee het vuurtje van een dreigende genocide nog even opstookt zal hem ook worst wezen. Daar kan hij natuurlijk niks aan doen, daar is hij niet verantwoordelijk voor…
Lex Runderkamp is een journalistiek rund dat met eenzijdige informatie stunt.
Wat is dát een prachtig eiland!
Het eiland Curacao.
Ik was er een paar jaar geleden, omdat ik er een week lang een cursus moest geven.
Na zo’n cursusdag ging ik dan nog even met één van de particuliere busjes ergens naar toe. Het maakte niet uit waar naar toe, als ik maar even de sfeer van het eiland op kon snuiven. Bovendien was het in die busjes erg gezellig. Dat was onze ervaring in de USA ook in de stadsbussen. Dáár tref je iets van de sfeer van het land.
Uiteraard wilde ik ook een fiets huren op Curacao, maar dat is me niet gelukt. Volgens de mensen op het eiland is fietsen er te gevaarlijk. Ik kon wel een scooter huren. Dat heb ik op mijn vrije dag gedaan. Het ding ging tot de 80 km. per uur (bij afdalingen) terwijl ik geen rijbewijs heb. Alsof dat niet gevaarlijk is…
Van de foto’s die ik heb gemaakt heb ik maar een klein deel over. Op de laatste avond werd ik (onderweg van het internet-café naar het hotel in het centrum van Willemstad) door vier mannen ingesloten en overvallen. Deze makamba (blanke, vgl. spleetoog voor chinezen) moest alles inleveren. Tegen zo’n overmacht was ik niet bestand.
Gelukkig had ik nog een fotokaartje in het hotel liggen. Dus een aantal foto’s als herinnering aan dit prachtige eiland heb ik kunnen bewaren…
Maandag heb ik bij Tros-Radar de suggestie gedaan om Sanomedia onder de koude douche te zetten.
Op dat moment was mijn oude web-log negen weken buiten westen en al ruim twee weken lang was er geen enkele nieuwe informatie beschikbaar. Bovendien had Sanomedia meerdere klachten (die ik schriftelijk had ingediend) genegeerd.
Dinsdag kwam er een bericht binnen met excuses, het aanbod om gratis drie maanden extra te webloggen en het aanbod voor een gratis jaarabonnement op een blad van Sanomedia.
Bovendien waren volgens dat bericht op dat moment bijna alle weblogs gemigreerd, dus was het reden voor een feestje.
Hoewel mijn leven niet afhangt van een weblog was ik toch wel blij. Een deel van de informatie op mijn oude weblog had ik zelfs nodig voor een cursus die ik ga geven. Ik had verzuimd om van die stukken een back-up te maken. Ik dacht dat de informatie bij een web-log beheerder veilig zou zijn, veiliger dan op mijn eigen PC die zomaar door de Spaanse griep getroffen zou kunnen worden.
Gisteren geprobeerd in te loggen. Nee dus. Vandaag weer geprobeerd in te loggen. Niet dus. Dan maar eens kijken wat de ervaringen van andere bloggers zijn. Want er bestaat een gezamenlijke klaagmuur. Een soort van lotgenoten-contact. Daar vind je ook adviezen hoe je toch oude blogs op de één of andere manier via allerlei omwegen op kunt vissen.
En wat blijkt: de hele Klaagmuur is verwijderd! Wat de oorzaak is weet ik niet. Maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het Sanomedia wat te heet onder de voeten werd…
In ieder geval ben ik kennelijk weer blij gemaakt met een dode mus. Zoals de Grieken er niet in slagen om hun financieën op orde te maken, zo slaagt Sanomedia er kennelijk nog steeds niet in om zijn zaken op orde te stellen en om fatsoenlijk te communiceren met de klanten…
Elk uur dat je na je 25e TV kijkt verkort je levensduur met 21,8 minuten. Dat heeft ene meneer Lennert Veerman althans berekend.
Hij deed zijn onderzoek in Australië. Ik weet overigens niet of de TV-programma’s daar misschien schadelijker zijn dan in Nederland.
Maar misschien moet ik een uitkomst uit dat onderzoek dus als volgt samenvatten: Wie in Australië na zijn 25e gemiddeld zes uur per dag TV kijkt leeft bijna 5 jaar korter dan iemand die helemaal geen TV kijkt.
Volgens Veerman heeft dat schadelijke effect te maken met de levensstijl rond het TV-kijken. Hij heeft dus niet bepaalde TV-programma’s op het oog die dodelijk zouden kunnen zijn.
Een tip van Psychologie Magazine voor als je toch besluit om nog TV te kijken: Gooi de afstandsbediening weg en gebruik de reclameblokken om te stofzuigen.
Inmiddels is mijn web-log twee maanden uit de lucht.
Een actie die een nacht of misschien een etmaal zou duren blijkt volkomen uit de hand te zijn gelopen.
Sinds 14 oktober is er geen update verschenen over de werkzaamheden. De bloggers moeten maar raden,
En op een hernieuwde vraag aan het adres van Sanomedia heb ik opnieuw geen antwoord gekregen…
henk 50 