Bij ons thuis thuis trof je vroeger geen kerstboom aan.
En al helemaal geen kerststal.
De buren hadden wel een kerstboom. Maar ja, die waren Rooms-Katholiek en wisten dus niet beter. Dat was bijna heidens. Mijn jongere zussen mochten daar wel even kijken, maar de oudere broers moesten in hun eigen beschutte omgeving blijven om de verleiding te weerstaan.
Met kerststallen maakte ik nog later kennis. Meestal bij Rooms-Katholieke kerken in het zuiden van het land. En later op mijn werk. Ooit zelfs met een heuse kameel.
Ieder jaar werd er meerdere malen een kerstmusical opgevoerd. Eerst nog met een heuse baby (zoon of dochter van een personeelslid), maar toen de kribbe een keer was omgegooid door een boos lid van het engelenkoor werd de baby vervangen door een pop.
Tijdens één van de uitvoeringen kregen twee van mijn Scheveningse ‘bewoners’ zusdanig slaande ruzie dat ze elkaar al vloekend van het podium sloegen. Dat was de climax van de oplopende kerststress.
Later werden de kerstmusicals vervangen door de kerstreizen. In een reeks van tenten viel van alles te beleven en als je de goede volgorde liep klopte het kerstverhaal redelijk.
Als verteller moest ik 15 keer hetzelfde verhaal vertellen. Dat was aan mij niet zo besteed, dus het verhaal veranderde geleidelijk. Misschien ook wel doordat het zo koud was en ik – om mezelf te verwarmen – nogal wat glühwein tot mij nam.
De directeur (die het de eerste en de laatste keer hoorde) was het opgevallen dat de inhoud van de boodschap weliswaar hetzelfde was 
gebleven maar dat de verpakking aanzienlijk was veranderde. Zo werd het geboortekaartje van Jezus de laatste keer door de PTT door de brievenbus afgeleverd. Zonder postzegel, en toch geen straf(port)…
Op de foto een kerststal in Lier.
In ieder geval stond er ook een kerstboom. Deze was geheel gevuld met theepotten. De dominee zei dat volgende week zou worden uitgelegd waarom de ontwerper van deze kerstboom al die potten in de boom had gezet.
Zaterdag was zo’n ontmoetingsdag. Neem alleen al de muziek: van een mannenkoor uit Urk tot de band Trinity die wereldmuziek ten gehore bracht. Begeleiding door het grootse kerkorgel en door slagwerk.
Sprekers uit verschillende kerken vertelden hoe ze aankijken tegen een ‘verbond van kerken’, een meer officiële samenwerking tussen de (meeste) protestantse kerken in Nederland.
Daarnaast was er een vraaggesprek met de Duitse schrijfster Esther Maria Magnis. Ze vertelde over haar levensverhaal, het overlijden van haar vader en haar broer, hoe ze in die tijd de God van haar kinderjaren kwijt was geraakt en later toch weer werd aangeraakt en stukje bij beetje haar geloof terug vond. Ze las daarbij voor uit haar boek Mintijteer, dat enige tijd geleden in het Nederlands is verschenen en dat al meerdere drukken heeft beleefd. Het was een kwetsbaar maar zeer indrukwekkend verhaal.
In al die jaren hebben we veel waardevolle contacten opgebouwd, met kinderen, leeftijdgenoten, en met mensen die door allerlei omstandigheden niet de kerkdienst konden bezoeken. Ook maakten we deel uit van een ‘huiskring’ (de kerk is opgebouwd uit kringen die op allerlei manieren met elkaar optrekken en lief en leed met elkaar kunnen delen). Dat laatste voelde steeds meer als ‘familie’. Voor de kinderen van de kring waren we dan ook opa Henk en oma Tineke.