Er is hier in huis sprake van een tijdelijk ongemak. Tineke heeft weer een verbouwing georganiseerd. Deze keer op mijn werkkamer, waar WC en douche aan een renovatie toe waren.
Kijk, het zit zo. Beneden heb ik een werkkamer. Die was eerst van een fysio-therapeut, inclusief sanitaire ruimte. Daardoor hebben we drie toiletten en twee badkamers in huis. Dat is wel erg luxe.
Ik heb de neiging om alles hetzelfde te houden. Als je mij mijn gang laat gaan verandert er nooit iets in huis en wordt er uiteindelijk na overlijden een retrohuis verkocht. Precies zoals bij één van onze vrienden die in een halve eeuw nooit iets veranderd heeft.
Tineke zit wat anders in elkaar. Ze houdt erg van verbouwingen. Als ik geen werkkamer meer nodig heb kan er op die manier ook een student komen wonen. Of een particulier verpleegster (m/v).
Dit alles ter inleiding op de preek van vandaag. Omdat mijn werkkamer onbewoonbaar is geworden heb ik mezelf dinsdag getrakteerd op een treinreis. Maar waar zou ik dan heen moeten gaan? Ik bedacht dat ik wel eens sneeuw wilde zien. Dit alles met als motto: “Als de sneeuw niet naar Zuid-Holland komt, moet Zuid-Holland maar naar de sneeuw”.
Na een uitgebreide studie naar de sneeuwhoogten in Europa kwam ik tot de ontdekking dat er in de Ardennen (nog) best wat sneeuw lag. Dat was te ver om te fietsen, dus ging ik op zoek naar een OV-verbinding. De Flixbus of de trein. Het werd de trein.
Om kwart voor zes stond ik bepakt en bezakt op het station van Delft. Dat was nog een hele klus, want het fietspad naar het station was wegens verbouwing afgesloten. Maar ik was er en besteeg de Intercity die over de HSL in vijf kwartier naar Eindhoven rijdt. Onderweg bestudeerde ik een psychologisch artikel.
In Eindhoven bleken tal van reizigers in diepe slaap te zijn verzonken. Ik heb er twee vriendelijk gewekt, twee anderen deden hun ogen open en sliepen weer verder. Dan moeten ze het zelf maar weten. Die werden vakkundig afgerangeerd.
De volgende trein reed naar Maastricht. Van die reis heb ik weinig gemerkt want ik was in slaap gevallen. Toen ik wakker werd zat de trein vol. Kennelijk moeten er veel mensen naar Maastricht. Dat ligt nog in Nederland, hoewel Maarten van Rossem heeft voorgesteld om de provincie gratis aan België over te doen, zodat we zonder problemen van Geert Wilders en Maxime Verhagen af kunnen.
Thuis had ik alreeds een digitaal kaartje aangeschaft naar Luik. Ik weet niet of jullie Luik kennen, maar het is een stad die meerdere malen bijna failliet is gegaan, o.a. vanwege de bouw van een ondergrondse parkeergarage die niet af kwam. Ook werd er een kolossaal station gebouwd. Het futuristische gebouw begon al voor de opening te lekken en te roesten. Als je hier uit de trein stapt heb je een paraplu nodig.
Het station is een ontwerp van de Spaanse architect Santiago Calatrava die bekend staat om zijn extravagante bedenksels die altijd jaren te laat worden opgeleverd en roesten en lekken. Dat ontdekten we ook bij het station Oriente in Lissabon: daar regende het binnen meer dan buiten. Calatrava ontwierp ook de drie tuibruggen in de Haarlemmermeer. Die kostten de gemeente uiteindelijk het dubbele en na vijf jaar moesten er vanwege roest alweer miljoenen aan gemeenschapsgeld in worden gestoken.
Het station Liège Guillemins is gemaakt van staal, glas, wit beton en Belgische blauwe hardsteen, en beschikt over een monumentale overkapping van 160 m lang en 35 m hoog. De vertraging bij de oplevering bedroeg slechts 3½ jaar.
De trein naar Welkenraedt blijkt steeds meer vertraging te hebben: de ICE naar Keulen krijgt voorrang. Even zitten is er niet bij. Er staan namelijk geen banken op de perrons. Volgens de architect passen banken niet bij het ontwerp van zijn station. Het doet me denken aan het gebouw Oklahoma in Amsterdam Osdorp, een in architectonisch opzicht internationaal bekend ontwerp, maar volgens een rapport ” niet geschikt voor de doelgroep” (ouderen).
De Intercity naar Welkenraedt doorkruist België van west naar oost en heeft er al een lange reis opzitten. Meteen na Luik wordt het land wit. De trein trekt veel bochten door de sneeuw en volgt grotendeels het dal van de Vesdre, met af en toe een tunnel om het bochtenwerk af te snijden.
In Pepinster moet ik overstappen op de trein naar Spa. Er staan geen borden, er is geen omroep en het is onduidelijk of er een trein komt. Ook een aantal langlaufers staat te wachten. Uiteindelijk trek ik de conclusie dat ik de trein gemist heb en dat ik beter een eindje kan gaan lopen in plaats van af te wachten of er nog een trein komt.
Pepinster (4000 inwoners) werd in juli 2021 zwaar getroffen door de overstromingen (die in België 39 doden kostten). Hele straten waren afgesloten, honderden huizen dichtgetimmerd. In het dorp is de schade deels nog niet hersteld en 50 huizen zijn niet meer te repareren en werden of worden afgebroken.
De wandeling die ik maak is van het type ´blij dat ik glij´. Persoonlijke ongelukken doen zich niet voor. Na een stevige wandeling ben ik weer op tijd bij de trein naar Spa.
henk 50 
Leuk reisje
Wordt vervolgd….?
gezellig verhaal, ik vind de trein toch altijd iets gezelligs hebben, misschien omdat ik er niet zo vaak gebruik van maak, groeten mia