De infrastructuur van Duitsland en België doet soms meer aan die van de USA denken dan aan die van Nederland. De middenstand oriënteert zich op de automobilist. Met Nederland als voorbeeld hoe het beter kan. Maar nog beter is het in Denemarken.
Daarmee bedoel ik dat tal van winkels buiten de bebouwde kom aan de grote weg liggen. Dat is misschien handig voor automobilisten, maar niet voor ouderen en voor mensen met een beperking. In de USA hebben we meerdere malen pogingen gewaagd om bij een winkel te komen, maar we liepen vast op een snelweg. Er was geen voetpad beschikbaar. Bill Bryson beschrijft dit verschijnsel ook in zijn boeken.
Zo ook de meer kwestbare inwoners van Duitsland. Als ze in een dorp wonen moeten ze langs een gevaarlijke weg naar de winkel. Zo tref ik bovenop een heuvel buiten de bebouwde kom een Aldi aan in de vorm van een enorme tent. Voordeel is wel dat hij nog afgebroken en verplaatst kan worden naar een plek die gemakkelijker toegankelijk is voor de niet-automobilist. Verder lijken de Duitsers mij enorme Doe het zelvers. Overal tref ik bouwmarkten aan.
Verder is het landschap hoier vriendelijk en zachtglooiend. Het is een rustgevende omgeving waar nog ruimte is. In een dorp in de gemeente Lippstadt kom ik langs een enorme psychiatrische instelling. Er staan tal van gebouwen van rond 1900. Zo zagen de grote inrichtingen in Nederland er destijds ook uit. De gebouwen zijn architectonisch interessant, maar hoe was het leven binnen?
Twee groepen van mijn vroegere werk kwamen uit zo’n instelling waar een afdeling bestond uit een leefruimte met hoge plafonds en een slaapzaal met groepsbadkamer. Van enige privacy was geen sprake. Er woonden 40 mensen op de afdeling. Mannen en vrouwen waren strikt gescheiden.
Ik kan het weer niet laten. Ik moet dit terrein bezoeken. Ik fiets er tien minuten rond en ik kom helemaal niemand op het terrein tegen. Het is er echt doodstil. Om sommige gebouwen staat een groot hek. Aan het grote aantal auto’s op de parkeerplaatsen te zien moeten er toch wel mensen (personeelsleden) zijn. Dat is in de (Nederlandse) gehandicaptenzorg toch wel anders. Daar kom je op het terrein van de instelling tot verrassende ontmoetingen.
Dit blijkt niet zomaar een psychiatrische instelling te zijn. Het is waarschijnlijk een organisatie die te vergelijken valt met een TBS-kliniek in Nederland. De instelling heet: LWL-Zentrum für Forensische Psychiatrie Lippstadt. Er wordt vermeld dat de instelling mede als doel heeft om de samenleving te beschermen tegen bepaald gedrag. Als enige instelling in de regio neemt deze organisatie ook vrouwelijke patiënten op.
De strenge corona-maatregelen blijven gehandhaafd, zo lees ik op de site. Voor bezoek geldt de 3G maatregel en een mondmaskerplicht. Wat lijkt dat in Nederland (op enkele uitzonderingen na) al lang geleden te zijn....
henk 50 