In het anglo-Saksische model zijn managers managers. Ze sturen de organisatie aan. Met de inhoud bemoeien ze zich niet. Het gaat om de winst.
Volgens de auteurs versterkt de hedendaagse opleiding bedrijfskunde deze ontwikkeling. Binnen de opleiding ligt de nadruk op het analytisch oplossen van problemen. Managers blijven maar kort, en zien dus niet de negatieve effecten van hun handelen op de werkvloer. Aldus het artikel in Holland Management Review.
Helaas is dat ook de realiteit geworden van het management in veel zorginstellingen. Mijn vroegere collega en vriend Chiel Egberts schreef: “Het zijn net meeuwen. Als ze genoeg gepikt hebben vliegen ze weer naar de volgende organisatie.” Maar hij schreef ook zeer positief over een betrokken leidinggevende die we samen hadden en die het team vleugels had gegeven.
In het Rijnlandse denken zijn managers vakmensen. Ze kennen de inhoud en als ze die niet kennen zorgen ze dat ze op welke manier dan ook toch betrokken zijn. Zoals één van mijn vroegere directeuren die ondanks zijn drukke baan elke week een dagdeel reserveerde op met bewoners en medewerkers op de woning in gesprek te kunnen gaan.
Wat opvalt in het Rijnlandse model is ook dat managers langer blijven. Ze voelen zich deel van de organisatie. Ze streven er naar om medewerkers kennis op te laten doen. En dan niet in trendy thema’s met vaak Engelstalige moeilijke woorden, maar nieuwe ontwikkelingen en bijscholingen om het vak bij te kunnen houden.
Door deze stijl van leidinggeven blijken medewerkers meer tevreden te zijn, wordt de motivatie vergroot, daalt het ziekteverzuim, daalt het verloop en stijgt de kwaliteit van het werk.
Een voorbeeld uit de zorg: grote zorgorganisatie X heeft 22% aan vacatures en ziekteverzuim. Een andere kleine zorgorganisatie Y heeft 0 vacatures en 5% ziekteverzuim. Je kunt beide organisaties niet in alles met elkaar vergelijken, maar de verschillen zijn té opmerkelijk om toevallig te zijn.
henk 50 
Ik werkte in een kleine organisatie. Het liep als een trein. De kennis was groot. De lijntjes waren kort. De eerste fusie gooide roet in het eten. De tweede was dodelijk. Managers, eindeloos overleg. Van de mensen uit de begintijd, werkt nu nog nauwelijks iemand daar. Typerend.
@ Ellebelle: Herkenbaar. Ik werk nu nog als ZZP’er bij een kleine organisatie. Een oase in zorgland.
Visie, Missie bla bla bla!
Op al die zorgsite’s van de ANBI stichtingen vrijwel hetzelfde verhaal.
Veel beloven en nog meer doen !
Prachtige foto’s ook van betrokken medewerkers en voorbeeld cliënten.
Maar……
Zoek je naar de RvB en de RvT dan is er weinig te vinden over de bestuurders en hun toezichthouders.
Een organogram is er altijd, prachtige schetsen !
Rijnlands of Angelsaksisch, er worden wel mega ANBI salarissen gegraaid.
De hedendaagse zorgpraktijk heeft de theoretische model beloften allang ingehaald !
De zorg is failliet, de te verzorgen mensen in al hun kwetsbaarheid verwaarloosd achterlatend.
Leve het Schaarste Model !