Stormachtig fietsen

Gisteren was het woensdag. Mijn Batavus Dinsdag en ik waren naar Hoek van Holland gefietst.

Het laatste stukje heb ik gelopen. De wind was zó krachtig dat ik er weliswaar nog wel tegenop kon komen, maar ik werd door de verraderlijke zij- en valwinden bijna van mijn fiets geblazen. Of mijn fiets werd onder mij vandaan geblazen.

Het doel was uiteraard de pier. Daar bedoel ik niet het schilderij mee met de koe van de Pier van Stotter. Die hangt in het Mauritshuis.

Hoog water: de basaltblokken zijn onder water verdwenen

Als ik in Hoek van Holland ben wil ik altijd even pierenwaaien. Om de hoek van de friettent bij de pier werd ik dusdanig overvallen door een rukwind dat ik met fiets en al bijna tegen de bunker van de Atlantik Wall terecht kwam. Het gekke was dat mijn fiets even werd opgetild. Die ging dus echt even de lucht in.

Ik liep een kilometer met fiets in de richting van Engeland. Volgens mij was ik de enige halve zool die zich hier waagde. Ondertussen kreeg ik natte voeten vanwege het vele zeewater dat over het beton spoelde.

De veerboot uit Engeland vaart binnen

Nog verder richting Engeland lopen leek me niet zo verstandig. Ik parkeerde de fiets tegen een hek en probeerde een paar foto’s te maken. Maar de camera stil houden bleek bepaald niet eenvoudig. Opeens was ik bovendien kletsnat aan één kant vanwege een onverwacht hoge klotsgolf.

Na een kwartier uitwaaien besloot ik de Batavus te bestijgen met met de wind mee in de richting van Den Helder te fietsen. Van de Strandzesdaagse hoor je trouwens ook niet veel meer. De fietstocht strandde vanwege een zandduin dat zich wederrechtelijk had opgeworpen op het fietspad. Toen ik stopte woei mijn pet verder, maar ik stond stil.

Zandstorm in de duinen

Ik besloot een binnenweg te nemen. Maar daar waren weer verraderlijke zijwinden tussen de huizen en kassen door. Onderweg naar Delft heb ik af en toe gelopen omdat ik vooral de valwinden niet vertrouwde. Bovendien lag het fietspad bezaaid met takken.

Eenmaal thuis proefde alles naar zout. Ik bedacht – de reis overwegende- dat het fietsen in deze weersgesteldheden niet meer zo’n passende bezigheid is voor een 70-plusser. Ik heb zelfs spierpijn in mijn armen opgelopen omdat ik het stuur zo stevig vast moest houden. Maar of het spannende fietsen nog af te leren valt?

Ik stapte onder de warme douche en trok droge kleren aan. Mijn linkeroor kriebelde en bleek vol zand te zitten. Buiten woeien een paar planten op het dakterras om. Maar ik ben staande gebleven.