Een gesprek is geen communicatie, geen dialoog, voor een persoon met een narcistische persoonlijkheidsstoornis, maar het is een verbale wedstrijd.
Narcisme hangt per definitie samen met angst voor controleverlies. In relaties houdt dat in dat de persoon in kwestie niet in de eerste plaats ‘samen’ is met de ander, maar probeert de ander controle te krijgen en te houden. Vandaar dat het ‘stalken’ vaak samengaat met narcisme.
Je bent in een eindeloze discussie terecht gekomen en daarbij kom je geen stap verder. Het lijkt op de loopgravenoorlog tijdens de Eerste Wereldoorlog, waarbij de fronten jarenlang maar een klein beetje verschoven, dan weer vooruit, dan weer achteruit. Achteraf kun je zeggen: ‘Waar was dat allemaal goed voor?’ Maar de strijdende partijen bleven maar hopen op de overwinning.
Uit het voorstaande vloeit logischerwijze voort dat je eerder aan de bel zou moeten trekken. De eerste stap is dan ook: ‘Herken het patroon!’ Zie in dat er sprake is van een herhaling van zetten, waarbij je geen stap verder komt.
De tweede stap is dat je nog eens bekijkt welke emotie de ontmoeting met de ander bij jou oproept. Gevoelens zijn niet verkeerd, ze horen er bij. Als je constateert dat je je boos voelt, of machteloos, dan is dat dus zo. Dat is op dat moment jouw reactie op de situatie. Over gevoelens heb je ook geen controle. Er bestaan wel therapieën (zoals de Rationeel Emotieve Therapie), maar die maken niet dat je niet boos wordt, ze helpen je om je denken over je emoties te veranderen.
De stap die je vervolgens in de interactie neemt is niet opnieuw over de feiten beginnen. Dat was immers de inzet van die verbale loopgravenoorlog? Je geeft een ik-boodschap die te maken heeft met jouw gevoel.
“Ik heb het gevoel dat je liegt” is geen gevoelsuiting, dat is een mening. Een ik-boodschap met een mening. Houd het bij jezelf. “Ik voel me gekwetst.” “Ik voel me niet veilig.”
Gemakkelijk gezegd en geschreven op dit blog. Maar wie weet: toch de moeite waard om ons dit bewust te zijn...
henk 50 
Die loopgravenoorlog is wel een aardige metafoor. Helaas moet het slachtoffer zich diep ingraven om niet geraakt te worden.
Het is denk ik de kunst om het niet persoonlijk op te vatten.
In een relatie wordt het altijd persoonlijk Miep. Het zou van de gekke zijn, om wat de narcist zegt niet persoonlijk op te vatten. Daar helpt RET ook niet aan mee cq tegen.
Als iemand zo blijft, Ellebelle, zal je toch ooit de conclusie moeten trekken: Ik weet wie het zegt. En als het een partner of een vriend betreft dan kan je overwegen de relatie te verbreken lijkt mij, of wat meer afstand te nemen.
Mijns inziens sta je hier alleen als ‘kind van’ weerloos tegenover. Maar ook dan kan je, als je volwassen wordt ooit concluderen: Dit heeft niks met mij te maken.